استادیوم هایبوری

"ورزشگاه آرسنال" یک استادیوم فوتبال واقع در هایبوری ،شمال لندن بود که از تاریخ 6 سپتامبر 1913 تا 7 مه 2006 ،ورزشگاه خانگی تیم فوتبال آرسنال محسوب می شد.
این ورزشگاه به دلیل مکان بنا نهادن آن ، به نام هایبوری شناخته می شد و باشگاه به آن لقب " خانه ی فوتبال" داده بود.

این ورزشگاه در سال 1913 در زمین های تفریحی College بنانهاده شد و در طول عمرش 2 بار تحت مرمت و افزایش ظرفیت قرار گرفت. اولین افزایش ظرفیت آن
در دهه ی 1930 بود و سپس در اواخر دهه ی 1980 و اوایل دهه ی 1990 پس از انتشار Taylor Report ، هر دو تراس دو طرف ورزشگاه تخریب شدند
تا ورزشگاه دارای چهارضلع قابل استفاده و صندلی شده باشد.تحلیل رفتن ظرفیت و به تبع آن ، کم شدن سود عایده از فروش بلیط ها ، سرانجام باشگاه را به فکر ساختن ورزشگاه امارات انداخت. در حال حاضر ، هایبوری در دست ساخت و ساز است تا به واحد های مسکونی تبدیل شود. در حالی که بخش عمده ی ورزشگاه تا کنون تخریب شده است ، قسمت هایی از جایگاه های غربی و شرقی، که جزو آثار تاریخی محسوب می شوند ، دست نخورده باقی مانده اند تا بخشی از ساختمان های جدید باشند.

هایبوری همچنین میزبان بازی های ملی نیز بوده است. هم برای انگلستان ، هم در المپیک تابستانی 1948 و هم مسابقات نیمه نهایی جام حذفی. علاوه بر این ، مسابقات بوکس ، بیسبال و کریکت نیز در آن برگزار شده اند. به دلیل حضور این ورزشگاه ، ایستگاه حمل و نقل زیرزمینی آن بخش ، در سال 1932 به نام " آرسنال" تغییر نام داده شد تا به عنوان اولین و تنها ایستگاه حمل و نقل زیرزمینی ای باشد که به افتخار یک باشگاه فوتبال نامگذاری شده است.

هایبوری به خاطر زمین چمن کوچک و ساعت معروفش که از سال 1930 در ضلع جنوبی زمین قرار داشت ، شهره بود.
 

تاریخچه

ورزشگاه اولیه در سال 1913 ساخته شد. زمانی که وولویچ آرسنال از Manor Ground به هایبوری نقل مکان کرد ، زمین های تفریحی College را به مبلغ 20 هزار پوند کرایه کرد. ورزشگاه با عجله در عرض تابستان همان سال ساخته شد و طراحی آن را Archibald Leitch که طراح بسیاری دیگر از ورزشگاه های فوتبال بود ، انجام داد.
ورزشگاه جدید 125 هزار پوند هزینه برداشت و پیش از تکمیل مراحل ساخت ، افتتاح شد. اولین بازی آرسنال در این ورزشگاه ، در فصل 1913-1914 در لیگ دسته دو برابر Leicester Fosse در تاریخ 6 سپتامبر 1913 بود که با حساب 1-2 به نفع توپچی ها خاتمه یافت. Tommy Benfield بازیکن تیم حریف ، اولین گل در ورزشگاه جدید را به ثمر رساند و George Jobey اولین بازیکن آرسنال بود که این کار را تکرار کرده باشد. هایبوری اولینبار در سال 1920 میزبان مسابقه ی فوتبال تیم ملی انگلستان بود. آرسنال در سال 1925 زمین ورزشگاه را به قیمت 64 هزار پوند خرید.
 

از ورزشگاه اولیه که توسط Leitch طراحی شده بود ، امروزه چیزی باقی نمانده است زیرا در دهه ی 1930 ، ورزشگاه دستخوش تعمیرات و تغییرات زیادی شد و ظرفیت آن افزایش یافت. اولین افزایش ظرفیت ورزشگاه ، اضافه کردن جایگاه شرقی بود که توسط Claude Waterlow Ferrier و William Binnie به سبک Art deco طراحی شده بود و سال سال 1932 افتتاح شد.
در همان سال ، در پنجم نوامبر ، ایستگاه حمل و نقل آن منطقه از Gillespie Road به "آرسنال" تغییر نام داده شد. اصلی ترین جایگاه طراحی شده توسط Leitch ، جهت ایجاد فضا برای ساختن جایگاه شرقی جدید، در سال 1936 تخریب شد.جایگاه غربی 45 هزار پوند هزینه برداشت در حالی که جایگاه شرقی از بودجه ی پیشبینی شده بیشتر خرج برداشت و سرانجام 130 هزار پوند هزینه صرف آن شد که علت اصلی این هزینه ی بالا ،نمای بیرونی آن بود. تراس سکو شمالی سرپوشیده شده بود و در جلوی تراس جنوبی ، ساعت نصب شد که به همین دلیل ، به آن بخش از ورزشگاه ضلع ساعت گفته می شد.

در طول المپیک تابستانی 1948 ، ورزشگاه میزبان مراحل مقدماتی بود. در 50 سال بعدی ، ورزشگاه تغییرات چندانی نکرد. البته در طول جنگ جهانی دوم ، به دلیل تخریب تراس شمالی در بمباران ، باشگاه مجبور به مرمت آن شد. سقف این قسمت تا سال 1956 بازسازی نشد. نورافکن ها در سال 1951 بنانهاده شدند. اولین مسابقه ی فوتبال زیر نور ، بازی دوستانه مقابل هاپوئل تلاویو در 7 اکتبر همان سال بود. بر خلاف بسیاری از ورزشگاه ها ، آرسنال حتی در دوران اوباشگری فوتبالی در دهه ی 1980 حاضر به نصب حصار برای تماشاگران نشد و به همین دلیل نام هایبوری از بین ورزشگاه های واجد شرایط برای برگزاری مسابقات نیمه ی نهایی جام حذفی خط خورد. ضلع ساعت ، در فصل 1988-89 مورد بازسازی قرار گرفت . علاوه بر این ، سقف ورزشگاه هم تعمیر شد و جایگاه های ویژه نیز ساخته شدند.

در اوایل دهه ی 1990 ، مطلبی با نام Taylor Report در مورد فاجعه ی هیلزبرو ( Hillsborough disaster) منتشر شد و این پیشنهاد را ارائه داد تا همه ی ورزشگاه های فوتبال ، به ازای همه ی تماشاگرها ، دارای صندلی باشند. ضلع شمالی
که به جایگاه پرشورترین هواداران آرسنال تبدیل شده بود ، در پایان فصل 1991-92 تخریب شد و به جای آن ،جایگاهی جدید به همراه صندلی ، ساخته شد. در طول مراحل ساخت و ساز ، نقاشی بزرگی از هواداران ، در دیوار پشت دروازه کشیده شد تا این تصور برای بازیکنان ایجاد شود که در حال حمله به سمت جمعیت هستند. بعدها این نقاشی به دلیل عدم حضور هواداران سیاه پوست در آن ، با انتقاداتی روبرو شد که به سرعت اصلاح شد.

آخرین بازی در جایگاه قدیمی ، پیروزی 5-1 مقابل ساتهمپتون بود ولی اولین بازی پس از ساختن جایگاه جدید ، به شکست عجیب 0-3 برابر کاونتری انجامید. اولین پیروزی ، 10 روز بعد مقابل لیدزیونایتد حاصل شد.
ضلع ساعت نیز در سال 1989 مرمت شد و علاوه بر ساخت سقف ، جایگاه های ویژه نیز ساخته شدند. صندلی ها نیز 4 سال بعد نصب شدند.


ساختار ورزشگاه


پس از اتمام بازسازی ها ، ورزشگاه دارای 4 جایگاه تمام صندلی بود. جهت زمین چمن ، شمال به جنوب بود و ضلع شمالی و ضلع جنوبی ( ضلع ساعت) در دو طرف آن قرار داشتند. جایگاه های شرقی و غربی نیز در دو طرف زمین بودند. 
جایگاه شرقی شامل دفاتر باشگاه بود و علی الخصوص به دلیل راهرو های سنگ مرمرش شهرت داشت.

درهای ورودی اصلی استادیوم واقع در جاده ی Gillespie ، جاده ی Avenell و تپه ی هایبوری بود. ورزشگاه در زمان نقل مکان تیم به امارات ، دارای ظرفیت 38,419 نفر (12,500 نفر در ضلع شمالی ، 11,000 نفر در جایگاه شرقی، 9,000 نفر در جایگاه شرقی و 6,000 نفر در ضلع ساعت) ، تمام صندلی و ضلع های جنوب شرقی و شمال غربی دارای نمایشگرهای غول پیکر بود. پیش از انتشار Taylor Report و شروع دوران تمام صندلی شدن ورزشگاه ها در بریتانیا ، ضلع شمالی و ضلع ساعت
بدون صندلی بودند و جمعیت حاضر در ورزشگاه معمولا به 60 هزار نفر و یا بیشتر نیز می رسید. بیشترین میزان تماشاگر حاضر در ورزشگاه ، 73,295 نفر بوده است که برای تماشای بازی آرسنال و ساندرلند در لیگ دسته یک ، در سال 1935 به ورزشگاه آمده بودند. این بازی بدون گل به پایان رسید.


ورزشگاه آرسنال به دلیل زمین چمن کوچک و ساده اش مشهور بود. ابعاد چمن آن تنها 67*100 متر بود. مسئولین چمن ورزشگاه ، استیو برداک Steve Braddock و جانشینش پائول برگس Paul Burgess چندین بار برنده ی جایزه ی بهترین مسئول چمن لیگ برتر شده اند.
 

بسته شدن ورزشگاه

جمیعیت هایبوری پس از Taylor Report ، به 38,419 نفر کاهش یافت. موفقیت آرسنال در دهه های 1990 و 2000 بدین معنی بود که ورزشگاه در تمام بازی های خانگی ، کاملا پر می شد. علاوه بر این ، محدودیت هایی از قبیل حساب شدن جایگاه شرقی به عنوان آثار تاریخی و همچنین محاصره شدن ورزشگاه توسط مناطق مسکونی ، افزایش ظرفیت را بسیار دشوار و پرهزینه کرده بود. سرانجام آرسنال تصمیم به ترک هایبوری و ساختن ورزشگاه جدید گرفت. ورزشگاه امارات که در نزدیکی اشبرتون گراو واقع شده و در ماه جولای 2006 افتتاح شد.

آخرین فصل حضورش در ورزشگاه ( 06-2005) ، آرسنال دست به کارهایی برای بزرگداشت قدمت هایبوری زد. لوگویی شامل نشان باشگاه در سال 1930 با طراحی سنتنی به سبک Art Deco طراحی شد. همچنین تاریخچه ی باشگاه در هایبوری در بعضی از بازی های از پیش تعیین شده ی خانگی ، جشن گرفته می شد. آرسنال در آن فصل ، موقتا لباس های قزمز و سفید خود را کنار گذاشت و بجای آن ، از لباسی یکپارچه به رنگ توت سرخ ، که لباس آنها در اولین فصل حضورشان در هایبوری در فصل 13-1914 بود ، استفاده کردند.

آخرین بازی آرسنال در هایبوری ، در تاریخ 7 مه 2006 در لیگ برتر و مقابل ویگان اتلتیک بود. این بازی آخرین بازی فصل نیز بود. آرسنال برای کسب رتبه ی چهارمی و پیشی گرفتن از تاتنهام و کسب سهمیه ی لیگ قهرمانان ، مجبور به پیروزی در این بازی بود. در حالی که آنها 1-2 عقب بودند ، هتریک تیری آنری نتیجه را به سود آرسنال تغییر داد.
هانری پس از زدن گل سوم ،آخرین گل زده شده در ورزشگاه ، زانو زد و چمن هایبوری را بوسید. پس از تعطیل شدن ورزشگاه ، آرسنال برای فروش قسمت هایی از هایبوری ، شامل تکه هایی از چمن ، تیرک های دروازه و میزکار مربی پیشین تیم ، جورج گراهام ،مزایده ای برگزار کرد. فروش صندلی های ورزشگاه به دلیل وجود فلز سمی کادمیوم در آنها ، منتفی اعلام شد.

 

در حال حاضر که سال 2010 است، ورزشگاه آرسنال تبدیل به واحدهای مسکونی شده است. پروژه ای که با نام "میدان هایبوری" شناخته می شود. برطبق این طرح ، 711 خانه در زمین هایبوری ساخته خواهد شد. ضلع شمالی و ضلع ساعت تخریب شده اند و ساعت مشهور هایبوری به ورزشگاه جدید منتقل شده است. نمای خارجی سکوی شرقی که به سبک هنری Deco Art طراحی شده بود و جزو آثار تاریخی محسوب می شود و همچنین سکوی غربی ، دست نخورده باقی ماندند تا جزئی از ساختمان های تازه تاسیس شوند. به غیر از این ها ، مابقی جایگاه ها تخریب شدند و زمین چمن به پارک عمومی تبدیل شد. در اکتبر 2005 ، ساختمان ها به فروش گذاشته شدند و تا تاریخ مه 2006 ، تمام واحدهای واقع در سکوهای شمالی ،شرقی و غربی به فروش رفتند.
ساعت معروف هایبوری در بیرون ورزشگاه جدید آویزان شد . همچنین در آگوست 2010 ،مدل بزرگتری از آن درون ورزشگاه نیز نصب شد. در زمان پرده برداری از ساعت جدید ، جایگاه های درون ورزشگاه امارات نیز به نام های قدیم آنها در هایبوری تغییر یافتند.


دیگر استفاده ها

هایبوری علاوه بر اینکه ورزشگاه خانگی آرسنال بود ، بازی های خانگی انگلستان را نیز میزبانی می کرد. بین سال های 1920 تا 1961 ، 12 بازی ملی در هایبوری برگزار شد که اکثر آنها دوستانه بودند که در بین آنها ، اولین بازی خانگی انگلستان برابر تیم مردم خارج بریتانیا و ایرلند و همچنین "نبرد هایبوری" که پیروزی 2-3 انگلستان برابر قهرمان جهان ایتالیا در سال 1934 ، نیز وجود داشت. در این بازی ، 7 بازیکن از آرسنال در ترکیب انگلستان وجود داشتند که بیشترین میزان حضور بازیکنان از یک تیم در تاریخ بازی های تیم ملی انگلستان است. هایبوری همچنین در المپیک 1948 لندن ، برای دو بازی مورد استفاده قرار گفت ، یک بازی دور گروهی و یک بازی از یک چهارم نهایی. به علاوه ،در کنار ومبلی به عنوان 2 ورزشگاه انگلستان برای میزبانی جام جهانی 1966 بود که نهایتا جای خود را به استادیوم وایت سیتی( White City )داد. در زمان برگزاری یورو 96 ، زمین هایبوری برای برگزاری مسابقات بین المللی کوچک تشخیص داده شد.

هایبوری میزبان 12 نیمه نهایی جام حذفی انگلستان بوده است. اولین آنها در سال 1929 و آخرین در سال 1997 . البته در بین سال های 1984 تا 1992 به دلیل مخالفت با نصب حصار برای تماشاچیان ، از لیست ورزشگاه های واجد شرایط خط خورد.
این ورزشگاه همچنین میزبان بازی رفت "تیم لندن" برابر( Lausanne Sports )در نیمه نهایی مسابقات( Inter-Cities Fairs Cup )در فصل 58-1955 بوده است. لندن بازی رفت را 0-2 برد و در مجموع با حساب 2-3 صعود کرد.
همچنین تیم Clapton Orient نیز به دلیل بازسازی و افزایش ظرفیت ورزشگاه خانگی خود ، یک بازی در هایبوری انجام داده است.

آرسنال در طول 93 سال حضورش در هایبوری ، تمامی بازی های خانگی خود را در آن انجام نداد. در زمان جنگ جهانی دوم ، ورزشگاه به عنوان پایگاه ضد هوایی مورد استفاده قرار گرفت و بمباران شد. آرسنال تا زمان بازگشایی دوباره ی هایبوری در سال 1946 ، بازی های خانگی خود را در وایت هارتلین ، ورزشگاه رقیب دیرینه ی خود ، تاتنهام انجام داد. اخیرا نیز بازی های خانگی آرسنال در لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 99-98 و 00-99 در ورزشگاه ومبلی برگزار می شد زیرا ظرفیت پیش از آن کم شده ی هایبوری ، باید برای ایجاد فضا برای تابلوهای تبلیغاتی ، کمتر نیز می شد.
رکورد آرسنال در ومبلی ( 6 بازی ، 2 برد ، 1 تساوی و 3 باخت) ضعیف بود و پس از 2 فصل ، به دلیل بازسازی ورزشگاه ومبلی در سال 2000 ، به هایبوری بازگشت.

هایبوری همچنین بین سال های 1916 تا 1919 میزبان چند بازی کریکت و بیسبال میان کارگران امریکایی نیز بوده است. از آن در فینال مسابقات جهانی بوکس سنگین وزن سال 1966 بین هنری کوپر( Henry Cooper )و محمد علی کلی( Muhammad Ali )نیز استفاده شد که نهایتا کلی برنده شد.
به علاوه ، در دنیای سینما نیز ظاهر شده است . هایبوری حداقل در دو فیلم نمایش داده شده است : رمز و راز ورزشگاه آرسنال (The Arsenal Stadium Mystery) و تب فوتبال (. (Fever Pitch

رکورد ها

بزرگترین پیروزی آرسنال در هایبوری در 9 ژانویه ی 1932 رقم خورد ، جایی که آنها در جام حذفی ، 1-11 دراون( Drawen )را شکست دادند. سنگین ترین شکست آنها نیز باخت های 0-5 مقابل هادرزفیلد تاون ( Huddersfield Town) در لیگ دسته 1 در تاریخ 14 فوریه ی 1925 و چلسی در جام اتحادیه در 11 نوامبر 1998 بوده است.

مترجم : هدایت روحانی

مرجع : ویکی پدیا