جک ویلشر: مربی‌گری در آرسنال عشق به فوتبال را دوباره در من زنده کرد

یک سال پیش در چنین روزی، جک ویلشر در ترکیب آرهوس در سوپرلیگ دانمارک در مقابل وایله بلدکلوب، که با تساوی بدون گل به پایان رسید، مقابل دیدگان ٨۰۰۰ تماشاگر به میدان رفت. او مسافت زیادی را از خانه دور شده بود، و اغلب زمان حضورش در دانمارک را به‌تنهایی سپری می‌کرد، و آینده‌اش در فوتبال نامشخص بود. علاقه او به فوتبال درحال رنگ باختن بود.

از آن زمان دوازده ماه گذشته، و عشق او به فوتبال دوباره زنده شده است. ویلشر که تابستان گذشته به لندن بازگشت، حالا مربی تیم هیجان‌انگیز زیر ١٨ سال آرسنال شده است. سه‌شنبه شب، قرار است یکی از هیجان‌انگیزترین شب‌های دوران مربی‌گری خود را سپری کند، چرا که آرسنال قرار است در نیمه‌نهایی جام حذفی جوانان در امارات به مصاف منچسترسیتی برود. [در زمانی که این مطلب را می‌خوانید، این بازی برگزار شده است و آرسنال با پیروزی مقابل سیتی، یک پای فینال این تورنمنت است.]

برای ویلشر که حالا ٣١ سال دارد، زمان چالش‌های جدید و ایده‌های تازه فرا رسیده است. شرح وظایف او و کاری که به آن مشغول است نسبت به گذشته کاملا تغییر کرده، و حالا در مقایسه با گذشته باید ایمیل‌های خیلی بیشتری را پاسخ دهد. طبیعتا برخی از وظایف او نسبت به دیگران جذابیت بیشتری دارد، اما ویلشر بسیار پرانرژی، خوشحال و پرهیجان است تا با چالش‌های پیش‌رو مواجه شود.

او درمورد این مرحله از دوران حرفه‌ای خود‌ می‌گوید: «صادقانه می‌گویم، عاشقش هستم. مربی‌گری باعث شد تا عشق عمیق و واقعی به فوتبال در من دوباره زنده شود. واقعیت این است که اصلا نمی‌دانستم که این عشق در من از بین رفته است. احتمالا دلیلش این است که دوباره در آرسنال هستم. حس می‌کنم آدم‌ها در اینجا واقعا برایم ارزش قائل هستند، و شما از بودن درکنار افرادی که به شما اهمیت می‌دهند لذت می‌برید.

«همان ابتدا که به باشگاه بازگشتم، مربی‌گری برایم قسمت جذاب ماجرا بود. عاشقش‌ام. این‌که روی زمین باشی و تلاش کنی رقبا را شکست دهی و راهی برای رویارویی مقابل آن‌ها پیدا کنی، و باعث پیشرفت بازیکنان شوی، فوق‌العاده است.

«طبیعتا دنیای متفاوتی بود که در آن پای می‌گذاشتم. فضای اداری، و ایمیل‌بازی برای تجربه جدیدی بود. اما حالا در جایی قرار دارم که از پس تمام آن‌ها برآمده‌ام. برای روزهایم بهتر از قبل برنامه‌ریزی می‌کنم. و واقعا عاشق مربی‌گری هستم.»

او که خود زمانی نماد آکادمی آرسنال بود، و عکس‌هایش هنوز روی در و دیوار ورزشگاه امارات دیده می‌شود، چهره‌ای مناسبت برای هدایت جوانان آکادمی آرسنال برای ورود به دنیای فوتبال حرفه‌ای محسوب می‌شود. او خودش روزی در نقطه‌ای که بازیکنانش قرار دارند ایستاده بود. نگاه‌های زیادی را به سوی خود جلب کرده بود و از طرفی رؤیای بازی در تیم اصلی و سطح اول فوتبال دنیا را داشت.

البته که رویکرد او در مربی‌گری اصلا به «خودم در همین وضعیت بوده‌ام و می‌دانم شرایط بچه‌ها چیست» محدود نمی‌شود. ویلشر علاقه ویژه‌ای به جزئیات تاکتیکی دارد، و همچنین برای مسائل احساسی اهمیت بسیاری قائل است. او در این باره می‌گوید: «شما باید قبل از مسائل فنی، شخصیت بازیکن خود را بشناسید.»

در رختکنی که نوجوانان در آن حضور دارند، تجربه بین‌المللی ویلشر و آگاهی تاکتیکی او، بدون دانش روانی و احساسی هیچ ارزشی نخواهد داشت. وقتی درمورد زندگی به‌عنوان یک مربی صحبت می‌کند، متوجه می‌شوید که چقدر به اهمیت مسائل موجود در رختکن و بازیکنان واقف است.

او می‌گوید: «لحظه‌ای در بازی مقابل واتفورد [در پنجمین مرحله از جام جوانان] پدید آمد که در پایان نیمه ٢-٠ عقب بودیم و من بیرون از رختکن ایستاده بودم. با خودم گفتم: «وقتی که پیش بازیکنان می‌روم باید بتوانم به درونشان نفوذ کنم.» وارد رختکن شدم و دیدم که چقدر حال گرفته‌ای دارند. کارشان تمام بود. هیچی از آن‌ها باقی نمانده بود.

«هیچ نکته تاکتیکی‌ای به آن‌ها نگفتم. فقط گفتم: «رفقا، یه نگاهی به این اتاق بندازید. به آدمای توی این اتاق نگاه کنید. پیش میاد، ممکنه دو هیچ عقب باشیم، اما فقط یه گل تا بردن این بازی فاصله داریم.» و دیدم که خودشان را بالا کشیدند. دستیارم چند کلمه‌ای گفت و به یک تیم کاملا متفاوت تبدیل شده بودیم.»

ویلشر یک آلبوم و دفتر شخصی از دوران بازیکن بودنش دارد، و در آن نکاتی که درمورد مربیان خود می‌دیده را یادداشت کرده است. آن موقع نمی‌دانسته روزی خودش هم مربی می‌شود، تازه فصل گذشته بود که به‌طور جدی به این ایده که کارش را در حوزه مربی‌گری ادامه دهد فکر کرده است؛ و حالا آن یادداشت‌ها برایش بسیار ارزشمند هستند.

او می‌گوید: «به بدترین روزهایی که مربیانم سپری کرده‌اند فکر می‌کنم، و در تمام آن‌ها مشکل این بود که نتوانسته بودند با بازیکنان ارتباط برقرار کنند. اگر نتوانم با یک فرد ارتباط مناسبی برقرار کنم، خودم به‌سرعت متوجه می‌شوم. و این مسئله برایم اذیت‌کننده است. چند مرتبه در این فصل اتفاق افتاده است. آن موقع لازم است که اعضای کادرفنی به سراغ آن بازیکن رفته و تلاش کنند تا به او کمک کنند.»

ویلشر به‌عنوان بازیکن آکادمی موفق شده است تا جام جوانان را بالای سر ببرد. زمانی که ستاره تیم بود و بازیکنانی همچون فرانسیس کوکلین، هنری لنسبوری و لوک آیلینگ هم‌تیمی‌هایش بودند. او همیشه درکنار کیفیت بازیکنان، به اتحادی که در آن تیم وجود داشت اشاره می‌کند، و بین تیم فعلی و تیم آن روزها شباهت بسیاری می‌بیند.

ویلشر می‌گوید: «ما بازیکنانی داریم که توانایی رقم زدن تفاوت‌ها در بازی را دارند.» سؤالی که پیش می‌آید این است که آیا بازیکنانی در این تیم وجود دارند که روزی بتوانند به تیم میکل آرتتا راه پیدا کنند؟ ویلشر معتقد است: «البته که بازیکنانی با آن استاندارد و کیفیتِ به‌خصوص در آکادمی حضور دارند. حالا همه‌چیز به آن‌ها بستگی دارد که چطور خود را به سرمربی نشان دهند، و همچنین به من بستگی دارد که چطور به آن‌ها در این مسیر کمک کنم.»

در نسل فعلی، بازیکنانی نظیر مایلس لوییس اسکلی که در خط میانی بازی می‌کند، لینو سوزا که مدافع کناری است، آماریو کوزیر دوبری که در پست وینگر توپ می‌زند و هافبک تهاجمی تیم یعنی اتن نوانری (که عنوان جوان‌ترین بازیکن تاریخ لیگ برتر را در این فصل از آن خود کرد) جزو استعدادهای درخشان آکادمی محسوب می‌شوند. هرچند این نگرانی برای آرسنال وجود دارد که نوانری در پایان فصل از باشگاه جدا شود، و بسیاری امیدوارند که این اتفاق رخ ندهد.

بازیکنانی همچون بوکایو ساکا و امیل اسمیت رو منبع الهام بازیکنان آکادمی هستند، اما موفقیت‌های تیم اول فشار بیشتری بر روی آکادمی قرار می‌دهد، چرا که فرصت بازیکنان برای پیدا کردن جایگاهی در تیم اصلی کمتر می‌شود. بنابراین، پر مرتساکر، کاپیتان اسبق آرسنال که مدیریت آکادمی آرسنال را برعهده دارد باید استانداردها را بیش‌از پیش بالا نگه دارد.

ویلشر ادامه می‌دهد: «اینجا باشگاهی است که همواره سنت استفاده از بازیکنان جوان و اعتماد به آن‌ها در ترکیب اصلی را در کارنامه داشته است. اگر تیم اصلی به همین ترتیب استاندارد را بالا ببرد، ما نیز محکوم به بالا بردن استانداردهای خود هستیم. درغیراین‌صورت چگونه می‌توان امیل یا بوکایوی بعدی را به تیم معرفی کرد؟»

برای ویلشر، این شغل فرصتی برای یادگیری نیز محسوب می‌شود. کار کردن کنار آرتتا برای او منبع الهام فوق‌العاده‌ای بوده است، و حالا درحال پیشرفت در دوره‌های گوناگون مربی‌گری است. او می‌گوید: «چند روز پیش درکنار چند نفر از مدیران ورزشی سابق، در یک آزمون مربی‌گری شرکت کردم.»

از نظر سبک مربی‌گری، او نگاهی مشابه به فوتبال در مقایسه با سرمربی فعلی آرسنال دارد. اما ویلشر می‌داند که برای کسب موفقیت باید انعطاف‌پذیر و خلاق باشد.

ویلشر می‌گوید: «عاشق سبک بازی تیم اصلی آرسنال هستم. اما اگر روزی بخواهم سرمربی تیم بزرگسال شوم، و بخواهم سبک مورد نظرم را به‌کار بگیرم، فقط می‌توانم به بارسلونا، سیتی یا بایرن فکر کنم. تیم‌های سطح بالا. آن‌قدر خام نیستم که با خود بگویم «هرجا که بروم با همین سبک بازی خواهم کرد.» شما باید خودتان را با شرایط وفق دهید و به ابزاری که در اختیار دارید توجه کنید.»

به‌قلم: سم دین | برگردان: سپهر بهارلوئی