آلن اسمیت در مورد پاری سن ژرمن در سال ۱۹۹۴ و گل حیاتی کمپبل

در حالی که به اولین سالگرد درگذشت غم‌انگیز کوین کمپبل نزدیک می‌شویم، هم‌زمانی قرار گرفتن ما مقابل پاری سن ژرمن در لیگ قهرمانان و زنده شدن خاطرات بزرگ‌ترین لحظه دوران بازی مهاجم سابق ما برای آرسنال پس از گذشت ۳۱ سال، اتفاقی به‌جا و شایسته است.

در یک شب بزرگ نیمه‌نهایی در هایبوری، در حالی که قرار نبود کمپبل از ابتدا در ترکیب باشد، او در دقیقه هفتم دروازه پاریسی‌ها را باز کرد و در نهایت راه را برای قهرمانی ما در جام برندگان اروپا در فصل ۱۹۹۳/۹۴، آخرین افتخار اروپایی ما، هموار ساخت.

در حالی که ما در این فصل برای پایان دادن به آن حسرت و کسب بزرگ‌ترین جایزه قاره‌ای هدف‌گذاری کرده‌ایم، بسیاری از کسانی که بازی ما مقابل قهرمان فرانسه را در روز سه‌شنبه تماشا می‌کنند، سه دهه به عقب بازخواهند گشت و دو دیدار مشهور در دو سوی کانال مانش و گل طلایی کمپبل برای توپچی‌ها را به یاد خواهند آورد.

یکی از این افراد، هم‌تیمی و دوست او، آلن اسمیت خواهد بود که در هر دو بازی رفت و برگشت آن نیمه‌نهایی در بهار سال ۱۹۹۴ نیز حضور داشت. در آن زمان، سرخ و آبی‌ها آن قدرت جهانی و ماشین جمع‌آوری جامی نبودند که امروز هستند، اما با حذف رئال مادرید و رزرو کردن جایگاه خود در جمع چهار تیم پایانی، همچنان از اعتبار بالایی برخوردار بودند. اسمیت احساس می‌کرد که این بدان معناست که هیچ یک از دو طرف در آستانه این رقابت نزدیک، دست‌کم گرفته نشده بودند.

اسمیت در این باره گفت: «آن‌ها تیم قدرتمندی بودند، البته نه به اندازه‌ای که الان از آن‌ها یاد می‌شود، اما بازیکنانی مانند داوید ژینولا و جورج وه‌آ را در اختیار داشتند - او یک ستاره بزرگ بود. فکر می‌کنم بازی نسبتاً نزدیکی بود زیرا با توجه به رکورد دفاعی ما، شکست دادن ما کار سختی بود. ما روند خوبی را در این رقابت‌ها پشت سر گذاشته بودیم و در خانه استاندارد لیژ هفت گل به ثمر رسانده بودیم، بنابراین فکر می‌کنم شرایط نسبتاً برابر بود.»

هفته‌ها قبل از افتتاح تونل مانش، ما از طریق روش‌های سنتی‌تر برای بازی رفت به پاریس و ورزشگاه نمادین پارک ده پرنس که با ستون‌های بتنی معروفش برپا شده بود، سفر کردیم. با این حال، ما با ساختار دفاعی مستحکم و قدرتمند خود متشکل از لی دیکسون، استیو بولد، تونی آدامز و نایجل وینتربرن وارد میدان شدیم.

یان رایت با ضربه سر روی یک ضربه آزاد ارسالی از پل دیویس در دقیقه ۳۵، شروعی بی‌نقص را برای ما رقم زد و با قانون گل زده در خانه حریف، هواداران مهمان در رویایی شیرین فرو رفتند. شادی سرمستانه آن‌ها در پایان نیمه اول، سرآغاز شعاری بود که هنوز هم با افتخار سروده می‌شود.

اسمیت در ادامه گفت: «سفر به پاریس یک بازی سخت تلقی می‌شد که واقعاً هم همین‌طور بود و من از آن لذت بردم. آن ورزشگاهی بود که قبلاً در آن بازی نکرده بودم، ورزشگاهی پر از تماشاگر با فضایی عالی و هواداران پاری سن ژرمن همیشه بسیار پرشور بوده‌اند. شب قبل در زمین تمرین می‌کنید، اما وقتی برای گرم کردن بیرون می‌روید و همه هواداران آنجا هستند، حس کاملاً متفاوتی دارد، بنابراین فکر می‌کنم همه ما هیجان‌زده بودیم.»

او افزود: «ما با ضربه سر رایتی ۱-۰ پیش افتادیم. در نیمه وقت، مسئول پخش موسیقی ورزشگاه آهنگ "Go West" از پت شاپ بویز را پخش کرد و هواداران ما شروع به خواندن "One-nil to The Arsenal" کردند و اینگونه آن سرود شکل گرفت. ما از نظر دفاعی آنقدر قوی بودیم که هر وقت پیش می‌افتادیم، اگر نمی‌بردیم، ناامید می‌شدیم.»

متأسفانه همین اتفاق افتاد و پنج دقیقه پس از شروع مجدد بازی، ژینولا به شکلی زیرکانه با ضربه سر روی یک ضربه ایستگاهی دروازه ما را باز کرد و هیجان را به بازی برگرداند. اسمیت با خنده گفت: «او در طول بازی با هم بولدی و هم تونی درگیر بود و کمی هم کری‌خوانی بین‌شان رد و بدل شد! وقتی گل زد، با خوشحالی‌اش کمی تلافی کرد، به همین خاطر بعد از بازی بچه‌ها به این موضوع می‌خندیدند! وقتی غبارها نشست، فکر کردیم تساوی نتیجه خوبی بود.»

دو هفته بعد، دو تیم در هایبوری بازی برگشت را برگزار کردند، در حالی که هر دو همچنان به صعود به فینال در کپنهاگ امیدوار بودند. پیش از شروع بازی، خبر مصدومیت پل مرسون و عدم آمادگی او برای حضور در این دیدار، ضربه بزرگی به ما وارد کرد، بنابراین جورج گراهام به کمپبل روی آورد.

اسمیت توضیح داد: «در آن روزها در اروپا با سیستم 3-3-4 بازی می‌کردیم - من در خط میانی بازی می‌کردم و سپس کوین، مرسی و رایتی دو مهاجم دیگر بودند. مرسی از ترکیب خارج شد، کوین جای او را گرفت و کار فوق‌العاده‌ای انجام داد.»

کمتر از هفت دقیقه طول کشید تا کمپبل جایگاه خود را در تاریخ باشگاه آرسنال تثبیت کند. یک پرتاب اوت از دیکسون در گوشه محوطه جریمه به اسمیت رسید و او توپ را به مدافع راست برگرداند که یک ارسال خطرناک را به تیر نزدیک انجام داد. کمپبل از یارگیر خود فرار کرده بود، اما همچنان مجبور بود گردن خود را بکشد تا توپ را به گوشه پایین دروازه هدایت کند. او این کار را به بهترین نحو انجام داد، برنارد لاما بی‌فایده تلاش کرد تا توپ را مهار کند و هایبوری منفجر شد. هفت سال حضور او در شمال لندن ۵۹ گل به همراه داشت، اما این گل از همه ارزشمندتر بود.

اسمیت که خود یک متخصص در نبردهای هوایی بود، از مهاجم همکارش بسیار تحت تأثیر قرار گرفت: «این یکی از آن فرصت‌هایی بود که به سرعت به دست می‌آید و احتمالاً فرصت تصمیم‌گیری در مورد اینکه می‌خواهید با آن چه کار کنید را ندارید. این یک چرخش غریزی کوچک بدن و سر است. فقط تلاش برای رساندن توپ به چارچوب نیست، بلکه تلاش برای یافتن گوشه دروازه است، بنابراین ضربه سر فوق‌العاده‌ای بود.»

او ادامه داد: «تصور نمی‌کنم او در طول دوران حرفه‌ای‌اش ضربات سر زیادی زده باشد - کوین بیشتر به خاطر نفوذهای سرعتی و تمام‌کنندگی با پا شناخته می‌شد، اما آن ضربه سر واقعاً خوبی بود.»

با این گل، ما پیش افتادیم، اما هنوز ۸۳ دقیقه تا پایان بازی باقی مانده بود. با در دست داشتن یک جایگاه در فینال، چهار مدافع غول‌پیکر در خط دفاعی و یک شعار جدید که در ورزشگاه قدیمی و مشهورمان طنین‌انداز شده بود، پاری سن ژرمن هرگز نمی‌توانست راهی برای عبور پیدا کند و همین‌طور هم شد.

اسمیت افزود: «این یک نمونه کلاسیک از "یک-هیچ به سود آرسنال!" بود. ما از چند موقعیت جان سالم به در بردیم و کمی هم شانس آوردیم، اما در نهایت همین کافی بود. فکر می‌کنم تونی آدامز می‌گوید که خط دفاعی ما احتمالاً در آن زمان در اوج خود قرار داشت زیرا آن‌ها بلوغ را در کنار توانایی دفاعی عالی و انسجام تیمی به دست آورده بودند. همین مقدار کافی بود - آن را دزدی آشکار نمی‌نامم، اما خیلی هم دور از آن نبود.»

هر کسی می‌خواهد استراتژی ما را چه بنامد، جواب داد و در فینال نیز همین‌طور شد، زیرا گل اسمیت و یک نمایش دفاعی مستحکم دیگر، جام را مقابل پارما در بازی‌ای که کمپبل بار دیگر به جای رایت محروم در ترکیب اصلی قرار گرفت، برای ما به ارمغان آورد.

با این حال، اگر کمک حیاتی او در دور قبلی نبود، اسمیت شاید آن لحظه نمادین اروپایی را برای گرامی داشتن نداشت. چیز دیگری که او بسیار عزیز می‌دارد، عکسی است که در رختکن هایبوری از این دو نفر در حال غرق شدن در شکوه موفقیت در آن نیمه‌نهایی گرفته شده است، در حالی که کمپبل پیراهن پاری سن ژرمن را بر تن دارد اما لبخند همیشگی و درخشانش نیز پس از آن لحظه باشکوه بر لبانش دیده می‌شود.

اسمیت با نگاهی به آن عکس اضافه می‌کند: «بعد از بازی در رختکن عالی بود، شامپاین باز شده بود و من برای کوین خیلی خوشحال بودم. ما دیده بودیم که او از تیم جوانان بالا آمده و برای خود اسم و رسمی دست و پا کرده است. به لحظاتی مانند آن نگاه می‌کنید و متوجه می‌شوید که چقدر خاص هستند، بنابراین داشتن عکسی برای یادآوری آن فوق‌العاده است. می‌توانید ببینید که چقدر خوشحال است.»

۳۱ سال پس از آن اولین دیدار با پاریسی‌ها، اسمیت امیدوار است که شعار متفاوتی از سکوهای امارات به یاد مردی که خیلی زود از میان ما رفت، به گوش برسد - فقط یک کوین کمپبل وجود دارد.

«تقدیرهایی که از سوی آرسنال و اورتون انجام شده است نشان می‌دهد که او چقدر شخصیت دوست‌داشتنی‌ای برای بسیاری از مردم بود. هواداران قدیمی‌تر آن بازی‌ها در جام برندگان اروپا را به یاد خواهند آورد و مطمئناً چند نفر در آن شب به یاد کوین خواهند بود.»

«هواداران همیشه به این نوع مسائل توجه نشان می‌دهند، بنابراین آن‌ها به خوبی از اهمیت این موضوع آگاه خواهند بود. مطمئنم که نام او در مقطعی سروده خواهد شد - امیدوارم زمانی شنیده شود که توپچی‌ها دو یا سه گل جلو هستند!»