ساعت بزرگ هایبری

ساعت بزرگ اصلی در هایبری در پشت قسمت بدون پوشش آن زمان به نام لاندرى اند (که بعدها به نورث بنک تغییر نام یافت) در حدود ۱۰ سپتامبر ۱۹۳۰ نصب شد. منبع این اطلاعات عکسی است که در روزنامه دیلی میرور در همان روز منتشر شده است. عکس نشان‌دهنده یک ساعت ۴۵ دقیقه‌ای است.

منابع دیگر می‌گویند که پایان هر نیمه با یک صدای کلاکسون اعلام می‌شد و ساعت ۸ فوت و ۶ اینچ قطر داشت. 

بنابراین هوادارانی که ساعت مچی همراه نداشتند (که اکثر مردم در آن زمان نداشتند) می‌توانستند ببینند که چه مقدار از زمان هر نیمه باقی مانده است. (با توجه به نبود تعویض بازیکن و مراجعه کمتر کادر پزشکی، وقفه‌ها کمتر بود و بنابراین نیمه‌ها واقعا ۴۵ دقیقه طول می‌کشید و بازی‌هایی که ساعت ۳ شروع می‌شد در ساعت ۴:۴۰ پایان می‌یافت و مردم با همراهی فروشندگان روزنامه که فریاد می‌زدند "تمام نتایج نیمه اول، برندگان ساعت ۳:۳۰" از ورزشگاه خارج می‌شدند.)

با این حال، انجمن فوتبال قدرتمند و شگفت‌انگیز که گفته می‌شود احساس می‌کرد این تیک‌تاک ۴۵ دقیقه‌ای اطلاعات زیادی را در اختیار هواداران قرار می‌دهد، حواس آن‌ها را از بازی پرت می‌کند و اعتبار داوران مسابقه را زیر سوال می‌برد (انگار که چنین چیزی ممکن باشد).

بنابراین، آرسنال نوآور همیشه مجبور شد ساعت آزاردهنده را بردارد.

این باشگاه طبیعتا مجبور به اطاعت از دستور شد، اما به جای برداشتن ساعت (که آشکارا قصد فدراسیون فوتبال بود اما صریحا نگفت) آرسنال به سادگی ساعت را تغییر داد تا صفحه ساعت زمان معمول روز را نشان دهد.

اگرچه چنین موضوعی فراتر از درک اشراف‌زادگانی بود که آن زمان فدراسیون فوتبال را اداره می‌کردند، اما مرد و زن معمولی که به مسابقات فوتبال می‌رفتند توانایی خواندن ساعت را داشتند، بنابراین ساعتی که از ساعت ۳، ۲:۴۵، ۲:۳۰ یا ۲:۱۵ دقیقه (بسته به زمان سال - نور روز به طور طبیعی زمان شروع بازی را در این روزها قبل از روشنایی تأثیر می‌گذارد) می‌چرخید، می‌توانست دقیقاً همان چیزی را به آن‌ها بگوید که ساعت ۴۵ دقیقه‌ای گفته بود.

فدراسیون فوتبال تسلیم شد و اقدام دیگری انجام نداد و ساعت تا سال ۱۹۳۵ در پشت سکوها باقی ماند تا اینکه تصمیم گرفته شد بخشی از لاندرى اند (که به طور طبیعی به دلیل خشکشویی که روبروی زمین قرار داشت به این نام خوانده می‌شد) را بپوشانند.

با باقی ماندن کالج اند بدون پوشش، ساعت در آن انتهای زمین قرار گرفت و به سرعت به ساعت اند معروف شد.

شرکت‌های ساعت مختلف مسئول نگهداری ساعت بودند که در واقع گاهی خراب می‌شد، چیزی که در دوران رایت به یک موضوع گفتگو تبدیل شد، زمانی که ساعت تقریباً تنها چیزی بود که جمعیت را بیدار نگه می‌داشت. در زمان نقل مکان به امارات، ساعت در دست شرکت اسمیت در داربی بود.

هنگامی که آرسنال از هایبری به امارات نقل مکان کرد، باشگاه ادعا کرد که ساعت اصلی در ساحل جنوبی نجات یافته و برای قرار دادن روی دیوار بیرونی استادیوم رو به پل ساعت اند که در آن زمان روی راه‌آهن قرار داشت، منتقل شده است. با این حال، همانطور as noted below، ادعای قوی وجود دارد که ساعتی که به امارات منتقل شد تنها در آغاز سال ۱۹۸۹ رونمایی شد - اما به نوعی باشگاه همیشه آن را به عنوان ساعت اصلی معرفی کرده است.

"ساعت قدیمی به طور موقت برای ساخت جعبه‌های اجرایی برداشته شده بود، اما همانطور که من از Islington Gazette یادم می‌آید، در سایت تکه تکه دیده شد. با عجله یک ساعت جدید ساخته شد و هیچ تلاشی برای کپی کردن سبک ارقام (و یا بخش‌های دقیقه) انجام نشد - که گزت در آن زمان نشان داد و امروزه به راحتی می‌توان آن را به صورت آنلاین مشاهده کرد."

انتقال ساعت در ۲۷ جولای ۲۰۰۶ انجام شد و این ساعت هایبری توسط یک جرثقیل ۲۵ تنی به خانه جدید خود در دیوار امارات منتقل شد و نصب آن توسط چهار نفر، ۹ ساعت طول کشید.

پس از جابجایی، اسمیت از داربی یک نسخه نیمه اندازه (یعنی قطر ۱.۳ متری) از ساعت را نیز ساخت که در باشگاه الماس داخل استادیوم قرار دارد.

سپس در ۲۱ آگوست ۲۰۱۰، قبل از بازی خانگی مقابل بلکپول، نسخه جدیدی از ساعت، با اندازه مناسب برای امارات، در آنچه که انتهای جنوبی زمین، رونمایی شد و به سرعت به ساعت اند تغییر نام داد.

این تیک تاک آرسنالیزاسیون بود.

به قلم Tony Attwood در سال ۲۰۱۳