تقابل میکل آرتتا در برابر پپ گواردیولا به نبردی خسته‌کننده از احتیاط مفرط تبدیل شده است

در فصول گذشته در تقابل‌های میان این دو تیم، شاهد مسابقه‌ای بوده‌ایم که در آن هر هشت مدافع حاضر در زمین، مدافعان مرکزی شناخته شده بودند، یا بازی دیگری که که در آن آرسنال یک بازیکن اخراجی داد و به سختی پس از نیمه دوم از نیمه خود خارج شد، و یا بازی‌ای که به سختی به نظر می‌رسید هیچ یک از دو تیم حتی تلاشی برای گل‌زنی می‌کنند تا این‌که شوت گابریل مارتینلی در وقت‌های تلف‌شده با برخورد به مدافعان تغییر مسیر داد و وارد دروازه شد. هیچ‌کس شوقی برای تماشای این بازی نداشته و انتظار یک رویارویی کلاسیک را ندارد.

به همین ترتیب، باید از این‌که چگونه این دو مربی راه‌های جدیدی برای خلق بازی‌های خسته‌کننده پیدا می‌کنند، شگفت‌زده شد. در حالی که دو سال پیش می‌شد این بازی را با نگاهی به این‌که چگونه سانترهای فوق‌العاده کوین دی بروین از کانال سمت راست با چیپ‌های ظریف مارتین اودگارد از بالای سر بازیکنان در تضاد بود، پیش‌نمایش کرد، حالا تمرکز تاکتیکی بر مفاهیم کمتر جذاب قدرت خط میانی و ضربات ایستگاهی است.

اگرچه ملاحظاتی وجود داشت؛ آرسنال بدون اودگارد و کای هاورتز بود و سیتی رایان شرکی و عمر مرموش را نداشت. اما به همین ترتیب، شما تعجب می‌کردید که کدام بازیکنان قادر به ارائه چیزی شبیه به خلاقیتی هستند که از یک مسابقه بین دو تیم برتر انتظار دارید، یا حتی توانایی برقراری ارتباط بین خطوط، دریافت توپ در موقعیت‌های خطرناک و آغاز یک مثلث پاس‌کاری سریع را دارند. برای مدت‌های طولانی، این یک بازی ناامیدکننده بود که به شدت فاقد هرگونه خلاقیت فردی است.

باید اذعان کرد که سیتی پس از هشت دقیقه، یک گل عالی از روی یک ضدحمله توسط ارلینگ هالند به ثمر رساند و با نتیجه ۱-۰، حق داشت که عقب بنشیند و دفاع کند. مسئولیت به دوش آرسنال بود که به بازی بازگردد، اما میکل آرتتا همان سه هافبک میانی را انتخاب کرده بود که در شکست ۱-۰ آرسنال در خانه لیورپول استفاده کرده بود، یعنی دکلان رایس و میکل مرینو در کنار مارتین زوبیمندی.

آرتتا پیشنهاداتی مبنی بر این‌که این سه هافبک فقط هافبک‌های دفاعی هستند را رد کرده و اشاره کرده است که مرینو در این ماه یک هت‌تریک در وقفه بازی‌های ملی به‌ثمر رسانده است. رایس بازی هجومی خود را در آرسنال توسعه داده است و زوبیمندی به طور منظم در موقعیت‌های گلزنی ظاهر می‌شود. اما هیچ‌یک از این بازیکنان در پیدا کردن فضا بین خطوط، یا در ارتباط دادن مهاجم نوک با بقیه تیم، یا در ارسال پاس برای به حرکت درآوردن وینگرها به پشت خط دفاعی، متخصص نیستند.

و نکته ناامیدکننده این است که احتیاط یک مربی، مربی دیگر را نیز وادار می‌کند تا توانایی بازیکنانش برای تسلط بر بازی را محدود کند. به عنوان مثال، فیل فودن در یک نقش مرکزی در برابر منچستر یونایتد عالی بود، اما، احتمالاً با دیدن این‌که ترکیب یازده نفره آرسنال به معنای تلاش آن‌ها برای مسدود کردن خط میانی بود و فضای زیادی وجود نخواهد داشت، گواردیولا به جای او برناردو سیلوا را در آن‌جا به کار گرفت، ظاهراً با دستورالعمل‌هایی برای درگیری، درحالی‌که فودن از سمت راست بازی کرد و ریکاردو کالافیوری را یارگیری کرد. این یک شماره ۱۰ خلاق است که یک مدافع کناری را یارگیری می‌کند، و در نهایت فودن عملا به یک مدافع پنجم تبدیل شد.

آرتتا به طور موثری اعتراف کرد که با ابزارهای مناسب برای شکستن دفاع سیتی شروع نکرده بود، و در نیمه دوم بوکایو ساکا و ابرچی ازه را به جای نونی مادوئکه و مرینو وارد زمین کرد. بلافاصله، آرسنال ابعاد بازی هجومی خود را گسترش داد، خصوصا با توانایی ازه در دریافت پاس‌های رو به جلو به‌صورتی که بدن خود را به‌صورت مایل قرار داده است. این کیفیتی است که مرینو، با احترام، فقط می‌تواند رؤیای آن را ببیند. این حرکت نسبتاً ساده، رها کردن توپ به سمت بدن و تغییر وضعیت به حالت هجومی، فریاد تشویق هواداران خانگی را به دنبال داشت که به شدت به دنبال خلاقیت بودند.

در نهایت، گواردیولا متوجه شد که ازآن‌جایی‌که فودن زمان زیادی را صرف عقب کشیدن به خط دفاعی می‌کند، بهتر است یک مدافع پنجم واقعی را وارد زمین کند، بنابراین روی کاغذ، خلاق‌ترین بازیکن خود را برای یک مدافع مرکزی یعنی ناتان آکه قربانی کرد. بعداً، او فراتر رفت و هالند را بیرون کشید و نیکو گونزالس را به جای او وارد کرد. او اساساً یک خط دفاعی پنج نفره، چهار هافبک مرکزی و جرمی دوکو را در یک نقش ناآشنای مهاجم نوک به میدان فرستاده بود.

آرتتا به تدریج تهدید هجومی آرسنال را افزایش داده بود و درحالی‌که هیچ اطمینانی وجود نداشت که آن‌ها به بازی بازگردند، جای تعجب کمی داشت که گل تساوی از ترکیب دو بازیکن تعویضی به دست آمد. دید ازه با توانایی مارتینلی در دویدن به پشت خط دفاعی حریف، دو مفهومی بودند که آرسنال قبل از نیمه اول به طور کامل فاقد آن بود. این دومین گل عالی در یک بازی بود که شایسته هیچ گلی نبود.

سیتی در نهایت با تعداد زیادی مدافع فیزیکی در زمین بازی را به پایان رساند که به طور تصادفی یک تهدید هوایی وحشتناک در ضربات ایستگاهی داشتند و این احساس مناسبی بود که آخرین اقدام بازی، ورود کریستیان موسکرا به جای زوبیمندی توسط آرتتا بود، به این معنی که آرسنال بازی را با چهار مدافع مرکزی شناخته‌شده به پایان رساند تا با چهار مدافع سیتی مطابقت داشته باشد.

این احساس وجود دارد که این مربیان به حرکت هجومی حریف با رفتن به فاز دفاعی پاسخ می‌دهند، اما همچنین به تقویت دفاعی حریف با تقویت دفاعی خود واکنش نشان می‌دهند.

برنده واقعی این مسابقه لیورپول است، که رویکردی کاملاً متضاد از آرسنال و سیتی دارد. آن‌ها با دادن آزادی بیشتر به ستاره خود محمد صلاح در لیگ برتر فصل گذشته قهرمان شدند و مشکلات خط میانی خود را با تغییر پست رایان گراونبرخ، از باکس‌توباکس به شماره ۶، حل کردند.

آن‌ها بر این رویکرد دوچندان تأکید کرده‌اند: خریدهای تابستانی آن‌ها شامل دو مدافع کناری با ذهنیت تهاجمی، یک شماره ۱۰ نابغه و دو مهاجم سرعتی و فنی جدید بود. آن‌ها به اندازه آرسنال و سیتی روی‌هم‌رفته برد دارند. شاید در ادامه فصل جسارت آن‌ها برایشان گران تمام شود؛ چرا که آن‌ها مطمئناً نمی‌توانند به هدر دادن برتری‌های دو گله ادامه دهند، اما در حال حاضر، برتری لیورپول به همان اندازه که در توانایی است، در جاه‌طلبی نیز هست.