داستان زندگی لوییز کویین از زبان خودش (قسمت اول)

چطور به این جایی که هستم رسیدم. باید بگویم که با سخت کوشی، اشتیاق و رویارویی با چالش ها 

فکر می کنم آن چگونگی برخورد و تطابق من با زندگی بود. البته فکر نمی کنم که همیشه اینگونه بوده باشم اما در طی چند سال گذشته به اندازه ی کافی چیزهایی در مورد خودم یاد گرفته ام که بدانم بهترین روش برای من این است که با چالش ها رو به رو شوم. 

یک سوال وجود دارد و آن این است که چرا دختران نوجوان وقتی به سن خاصی می رسند از ورزش دست می کشند؟ چه چیز باعث شد که من نسبت به دیگران متفاوت باشم؟ واقعاً جوابی ندارم، گمان می کنم که همیشه هدف نهایی را دیده و فقط فوتبال را دوست داشته ام. 

فقط می دانم فوتبال را آنقدر دوست داشتم که باعث شد به راهم ادامه دهم. هیچ سؤال و هیچ مشکلی در ذهنم نبود که از فوتبال دست بکشم و فقط به این خاطر بود که بازی کردن را دوست دارم. 

زمانی که من بزرگ می شدم همیشه فوتبال در خانه ی ما مطرح بود. پدر من یک فوتبالیست اسکاتلندی و هوادار لیورپول بود. بنابراین از من عکس هایی وجود دارد که در 18 ماهگی توپ فوتبال زیر بغل دارم. فکر می کنم هر چیز گردی که در اطرافم بود دوست داشتم تا بردارم و شوت کنم. 

اطمینان دارم که چیزی که پدر و مادرم به آن توجه کردند این بود که من در آن سن دوست داشتم از روی مبل ها بالا بروم و نسبت به خواهرانم بیشتر اهل ورزش کردن بودم. آنها به این مسئله توجه کردند و منطقی ترین کار این بود که برای من به دنبال یک باشگاه می گشتند. 

همکلاسی من در فوتبال بازیکن خوبی بود و پدرش هم سرمربی تیم زیر 6 ساله های بلسینگتون بود بنابراین واقعاً بهترین مسیر همین بود و ورود به آن و بازی در آنجا ساده بود. من در آنجا به معنای واقعی کلمه بازی می کردم و تمامی هم تیمی های من پسر بودند.

خیلی سن کمی داشتم و برای من مسئله ای واقعاً عادی بود. اکنون که سعی می کنم به آن دوباره برگردم و فکر کنم زمان هایی بود که به زمین فوتبال می رفتم و برخی از والدین بچه ها اطمینان نداشتند که من هم می توانم با پسرها بازی کنم. آنها می پرسیدند که ممکن است این بازی برای من خشن باشد یا ممکن است هنگام بازی پسرها به من آسیب برسانند؟ اما در عوض من از خیلی از پسرها قد بلندتر بودم!

به گذشته فکر می کنم که مادرم به من می گفت شایسته بودم تا به عنوان بهترین بازیکن سال برسم اما آنها به من این عنوان را نمی دادند چون دختر بودم! اما نباید به آنها اجازه می دادم که من را متوقف کنند. شما باید حرفتان را در زمین بازی بزنید اما خوشبختانه من در کودکی از رو به رو شدن با چالش ها نگرانی نداشتم. فقط راه خودم را می رفتم. شما فقط به دنبال آنچه که دوست دارید باید بروید. 

در زمان کودکی من فوتبالیست های خانم زیادی وجود نداشتند تا الگوی من باشند. در نهایت وقتی حدوداً 9 سال داشتم به تیم دختران لیکساید پیوستم. در این تیم می توانستم جایزه بهترین بازیکن سال را از آن خود کنم و این تنها چیزی بود که برایم اهمیت داشت. می توانستم حتی یک یا دو بار این کار را انجام دهم.

یک سال BBC جام حذفی را پخش کرد و می توانستیم بازی بازیکنانی چون اما برن، سیارا گرنت، ایوونه تریسی و نیو فاهی را تماشا کنیم. اینها ایرلندی هایی بودند که برای بانوان آرسنال بازی می کردند و من فکر نمی کردم شاید روزی همچون آنها این پیراهن را بر تن کنم.

می خواستم به تلاشم ادامه دهم و ببینم تا کجا می توانم پیش بروم و با تلاش فراوان چه دستاوردهایی را از آن خود خواهم کرد. اما آیا واقعاً فکر می کردم شاید روزی به آرسنال بروم؟ احتمالاً نه. رسیدن به اینجا واقعاً کار آسانی نبود.

در نوجوانی لیکساید را به مقصد پیمانت ترک کردم و در 16 یا 17 سالگی کاپیتان تیم شدم که البته برایم کمی ترسناک بود. در آن زمان ایلین گلیسن سرمربی تیم (کمک مربی فعلی تیم ملی ایرلند) با در نظر گرفتن توانایی های من برای آغاز برنامه ای تازه بازوبند را به من سپرد.

این واقعاً برای من مسئولیت سختی بود چون بقیه اعضای تیم از من بزرگتر بودند. اما نکته مهم این بود که ما همه با هم دوست بودیم. مهم نبود که من تنها 16 سال داشتم چون با بازیکنان بزرگتر از خودم دوست بودم و حتی خارج از زمین نیز با هم روابط خوبی داشتیم.