حرف های نگفته یک فنی نویس :)))

خانه
بلاگ آرسنال
North london is RED and always will be
حرف های نگفته یک فنی نویس :)))

بعد از فینال حذفی دیگه فوتبال ندیده بودم , حتی فینال لیگ قهرمانان( والیبال مهم تر بود

)

اما امشب تصمیم گرفتم فوتبال ببینم , مسابقات تیم های چک , هلند , کرواسی و ایتالیا رو پیچوندم و رفتم سراغ ولز و بلژیک

بازی واقعا زیبایی بود , هر چند فکر می کردم تمام ولز , بیل و رمزی و تا حدی اشلی ویلیامز باشه اما خب خیلی از دقایق بازی کار تیمی این تیم از بلژیک -که تو این 2 سال عالی بوده - بهتر بود.

در نهایت میشه گفت از انتخاب خودم لذت بردم , اما خب هدفم از این حرفا بحث فنی در مورد هیچ کدوم از این 2 تیم نیست , پس میتونید به خوندن ادامه بدید

از اونجایی که اکثر دوستان تو واتس آپ تو گروه های آرسنالی بودن , میدونن من آلن پاردو رو واقعا قبولش دارم , امشبم گزارشگر polsat یه تیکه در مورد آلن پاردو حرف زد که جرقه این پست با همین چند تا کلمه تو ذهن من زده شد.

دوستانی که لطف کردن و پست های منو خوندن میدونن من بیشتر اهل انتقادم تا تعریف , تو این دو سال هم همیشه انتقادهام رو نسبت به ونگر بیان کردم اما به شکلی که به اصطلاح ونگر پرست ها هم گاهی اوقات از منطقی بودنم تشکر کردن...

تا اینجا رو به عنوان مقدمه داشته باشید , الان میخوام برم سر اصل مطلب....

این 2 سال بیشتر از همه چیز به عدم اعتماد به نفس ونگر اعتراض داشتم , به اصطلاح ترسو شده بود , نشونه های این اخلاقم کاملا واضح هست , مثلا همون 2 فصل پیش تو ایتالیا جلو ناپولی و تو الدترافورد جلو منچستر , زوج فلامنی - آرتتا من رو دچار 3-4 ساعت سردرد می کرد.

اما این فصل در کنار خیلی چیز ها که تغییر کرد , این اواخر ونگر یه نشونه هایی از بازگشت خودش نشون داد , دیگه جلو تیم های بزرگ از پیش باخته نبودیم , نمونش بازی جلو سیتی تو اتحاد , منچستر تو الدترافورد و چلسی تو امارات...

همیشه حس میکردم این فقط روحیه جنگندگی و اعتماد به نفس بازیکنان ها و ونگر هستش که سبک بازی رو تغییر میده اما در مقطعی خود بازیکن ها اعلام کردند که شیوه آماده شدن برای بازی های بزرگ رو کلا عوض کردن , مثلا اینجا روسیچکی در مورد تاکتیک حریف میزنه.

همینطور که گفتم روحیه تیم برا بازی کردن و امتیاز گرفتن در حد بار فنی یه مربی میتونه برا تیم مفید باشه , تو این 2 سال که ونگر تو بازی های بزرگ خودش رو از پیش باخته بود ,همیشه به دنبال تغییرش بودم , اما امسال و در این اواخر ونگر بیشتر از هر کس دیگه ای داره به خودش شبیه میشه , همون جنگنده سابق , همون کسی که اگه ثبات داشته باشه هرگز نمیتونم به رفتنش فکر کنم...

اما خب ونگر هم بالاخره روزی باید بره , همیشه دوست داشتم اگه ونگر رفت , آلن پاردو جایگزینش بشه , زمانی که تو نیوکاسل بود شیوه بازی تیمش رو دوست داشتم و از روزی که رفت کریستال پالاس همه بازی های تیمش رو دیدم , کلا سبک بازی و روحیه بازیکنان رو عوض کرد و به نوعی از ته جدول تیم رو کشید به میانه های جدول. همیشه نظم تیمش رو در بازی برابر تیم های بزرگ پسندیدم و این نظم همون چیزیه که ما برای بردن بزرگترین ها نیاز داریم

نظر شما چیه؟؟؟ اعتماد به کاملا برگشتن جسارت از بین رفته ونگر یا اومدن مربی جدید برای کسب جام های بزرگتر؟؟؟ اگه نظرتون تغییر مربی هستش , چه کسی بیاد و چرا؟!

کل حرفی که خواستم بزنم همین بود اما خب امسال پیشرفت های خوبی دیدم تو تیم که میخوام بیانش کنم...

مونرئال و بلرین این فصل عالی بودن , هر دو هم پیشرفت فوق العاده ای داشتن , اما به نظرم ناچو کار بسیار سختی انجام داد این فصل و شایسته احترام بسیار زیادی هستش.

پایان

امیدوارم تموم کنکوری های امسال سایت مثل محمدحسین عبادی و مصطفی کاظمی بشن.