آیا از شکست ها درس میگیریم؟!

بنده خدا جورو در بهترین روزش
مواجه بود با بی کیفیت هایی مثل رمزی و سانگ که عامل باخت های اخیر تیم
بودن. واقعیت اینه که تا بازیکن بزرگی جذب نشه امید به قهرمانی رویایی
کودکانه است. با بازیکن سازی در تیم اول نمیشه جام برد ، بازیکن سازی مال
تیم های دوم و سوم و پایه است ، تیم اصلی جای ستاره ها و نمایش شگفت انگیزه
ستاره هاست نه ساختن ستاره ها. کاش مسئولان تیم زودنر متوجه بشن چیکار دارن می
کنن با تیم.

اونهایی که از بازی آرتتا انتقاد میکردند امروز دیدن در نبودش خط میانی تیم واقعا ضعیف بود ، اگه بازیه آرتتا به چشم نمیاد دلیلش اینه که تو هر بازی باید سوتی های رمزی و سانگ رو جمع و جور کنه و این میشه که نصف انرژیش صرف این مسائل میشه. فوتبال امروز داره به وضوح نشون میده که تیم اول جای با تجربه هاست.




به امید برگشتن به سبک آرسنالی که در سال های 1995 تا 2004 توی زمین می رفتند.


دیوید سیمن

مارتین کیون ، تونی آدامز ، نایجل وینتر برن ، سول کمپبل...

مارک اوورمارس ، پت ویرا ، امانوئل پتی ، دیوید پلات ، سیلون ویلتورد ، ری پارلور...

دنیس برگ کمپ ، تیری آنری ، نیکلاس آنلکا ، یان رایت و...
و خیلی های دیگه که فراموش کردم نام ببرم.


چند تا بازیکن دیگه که بیشتر معمولین تا خوب

واضحه باید در سیاست های کلان باشگاه تجدید نظر بشه ، نه تقصیر ونگره نه بازیکن ها ، اونها همینی هستند که نشون میدن ، ما نباید از این تیم و اسم ها انتظار همون تیمی که مثال زدم رو داشته باشیم. اینها توانشون در همین حد هست و تمام تلاششون رو می کتتد اما مشخصه انتظار کیفیت زعفران از زردچوبه بی فایده است.

امیدوارم با گذشت این یکی دو فصل پیش رو و بهبود وضعیت مالی تیم ، ونگر هم بتونه خریدهای دلخواهش رو انجام بده و دیگه بهانه ای در میون نباشه. به امید آرسنال همیشه پیروز.