هشت سال بی جامی

واقعا باید به تیمی مثل بلکبرن که تنها ستاره ش کاظم
ریچاردزی هست که دیگه حتی به تیم ملی ترکیه هم دعوت نمیشه یا اگه بشه ذخیره
است می باختیم؟! ما چه بازیکن هایی در اختیار داشتیم؟ هر کدومشون برای
خودشون ماشا ا.. اسم و رسم دار و ستاره ای محسوب می شن. پس دلیل باخت چی می
تونه باشه به نظر شما؟

هر چه قدر سعی می کنم خودم و قانع کنم این
ها تقصیر سرمربی نیست به خدا نمیشه! مگه ما نتیجه نمی خواستیم از این بازی؟
مگه در دسترس ترین جامی نبود که بعد از هشت سال می تونستیم بهش حمله کنیم؟
مگه از اهمیت این بازی آگاه نبودیم؟ بازی تو زمین حریف بود؟ مصدوم داشتیم؟
محروم داشتیم؟ چه مون بود پس؟

یکی از بازیهایی بود که بیشترین
دقایق توپ و میدان رو در اختیار داشتیم. بیشترین سانتر ها رو انجام دادیم و
بیشترین کرنر ها رو زدیم اما واقعا برنامه ای برای استفاده از اون ها
داشتیم؟ آیا تفکر تاکتیکی و برنامه ای پشت این نوع بازی کردن وجود داشت به
واقع؟ به نظر من که نه.

از چند منظر میشه این بازی رو بررسی کرد.
آیا شانس صعود ما در برابر بایرن بیشتر هست یا بردن بلکبرن و رفتن به دور
بعدی اف ای کاپ؟ جوابش فکر می کنم واضح باشه. در تمام تیم های مطرح دنیا
وقتی از یک تک بازی نتیجه می خوان مربی با تمام قوا تیمش رو به زمین می
فرسته و بعد از کسب نتیجه ی لازم بازیکن هایی رو که می خواد استراحت بده
میاره بیرون. اما آیا ما هم همین کار رو کردیم؟

شاید بگیم تقصیر
مربی چیه؟ بازیکن ها ضعیف بودن اما آیا واقعا جا داشت که در شروع نیمه ی
دوم ژروینیو و چمبرلینی که افتضاح بودن باز هم برن توی زمین؟ آیا روسیچکی
که یکی از بهترین بازیکن های آرسنال تو این بازی بود باید تعویض می شد؟ به
چهره ش دقت کردین موقع تعویض؟ خودش هم باورش نمی شد! اونوقت دیابی که پاشنه
آشیل تیم بود و به ضعم دوستان موجب کندی بازی تیم ، باید تا آخر بازی می
کرد؟ مسئول این اتفاقات چه کسی هست جز سرمربی تیم؟ به خدا این ها نه به وام
های کمر شکن بر می گرده نه به رفتن بازیکن ها نه به بلیط های گرون و
هزاران دلیل و منطق دیگه ای که بخوایم بیاریم.

واقعا درک اهمیت بازی
با بلکبرن و اولویت شناسی اینقدر برای کادر فنی تیم مشکل بود که حاضر شدن
به خاطر بازی با بایرن پی حذف شدن از جام حذفی رو به تن بمالن؟ مربی که از
ابتدای بازی استرس تو چهره ش موج می زنه و ناخن می جوه چه طور می تونه
اندیشه هاش رو به بازیکن هاش منتقل کنه؟

امسال هم گذشت و پرونده ی
بازیهای آرسنال و تلاش این تیم برای کسب جام احتمالا با بازی در برابر
بایرن مونیخ بسته خواهد شد مگر این که از اون اتفاقات نادر فوتبالی رخ بده و
بتونیم در چمپیونز لیگ قهرمان بشیم که شاید خوش بین ترین هوادار آرسنال هم
اینطور فکر نکنه.

جنگیدن برای قهرمانی در اف ای کاپ رو به بهانه ی
گرفتن سالگرد در سال های آینده به بهانه برد احتمالی در برابر بایرن مثلا
در خانه رو فدا کردیم تا نشون بدیم واقعا در درک اولویت ها دچار مشکلات
عدیده هستیم و ضعف های وحشتناک تاکتیکی و بی برنامه گی کمر تیممون رو خم
کرده.

علاوه بر فاکتور های لازم برای کسب قهرمانی در یک تورنومنت یک
فاکتور اساسی به اسم " شخصیت " لازمه که ما فاقد اون هستیم. یعنی شخصیت
لازم برای قهرمانی رو نداریم و از الآن به بعد باید بدویم دنبال تاتنهام و
برای چهارم شدن تو لیگ دست و پا بزنیم تا شاید سال آینه و سال های آینده
فرجی بشه. والسلام