ملاقات حضوری با خدا - بخش اول

خدا رو 14 سال پيش بود که ديدم. تنهايي توي يکي از اتاق هاي کنفرانس هتل نشسته بوديم و از کارهاش برام مي گفت. با اين که خيلي ها اونو خدا ميدونن، در مورد دستاورد ها و مقام هاش خيلي فروتنانه برخورد مي کنه. به آرامي انگشتاي بلند و کشيده ي خودشو توي هم فرو ميبره و رو روي ميزي که بينمون هست قرار ميده و در مورد معجزه ي مارسي که توضيحات سحر و جادوش در مورد اون کمتر صحبت شده شرح ميده
" توي اخرين لحظه قبل از اين که توپ به پاهام برسه، تصميم گرفتم توپ رو به سمت چارچوب بزنم، بعد از اون فقط شوت کردم."
اما اون اتفاق و ضربه زدن به توپ نبود. بعد از کنترل فوق العاده ي توپ، به راحتي مدافع دستپاچه ي آرژانتيني يعني روبرتو آيالا رو پشت سر گذاشت و با يه ضربه ي بيرون پا و با کاتي استثنائي توپ رو به کنج مخالف دروازه فرستاد. فقط سه حرکت فوق العاده زيبا و جسورانه، لمس توپ به بهترين شکل ممکن در مرحله ي يک چهارم نهايي جام جهاني در مقابل آرژانتين.
اگر خدا مثل هميشه در مورد اون لحظه هم متواضعانه برخورد ميکنه، اما گزارشگر هلندي راديو، جک ون گلدر لحظاتي حيرآور و ناباورانه را براي شنوندگانش به ارمغان آورد. مانند کسي که از لبه ي پرتگاه در حال افتادن هست نفس نفس زنان، ون گلدر بارها و بارها اسم خدا رو به زبان آورد همراه با بغضي غير قابل کنترل گزارش کرد: «دنيس برگکمپ، دنيس برگکمپ، دنيس برگکمپ، دنيس برگکمپ، دنيس برگکمپ، آآآآآآآآآآآآآآآآآآييييييييييييييچچچچچچچچ.»
گل هايي شبيه به اين بود که باعث شد تا طرفداران آرسنال دنيس رو «خدا» خطاب کنند. با گل او و برد 2-1 برابر آرژانتين، آغاز راه فوتبال مرد آرام هلندي (يکي از القاب دنيس) در انگليس و دابل کردن همراه با آرسنال در فصل 97-98 بود.
بانک شمالي لندن فوتباليست هاي بي نظيري در بيست سال قبل مانند ليام بردي، ولاديمير پتروويچ، چارلي نيکولاس، ديويد روکاستل و يان رايت رو در خود داشت، اما هيچ وقت هاله ي ماورالطبيعه از مردهلندي را به خود نديده بود. با توجه به حرف هاي رايت، همبازي هاي برگکمپ در طول اين دو فصل با اين لحن حضور او را گرامي داشتند: «دنيس، اي مسيح موعود، ما رو رهبري کن».
برگکمپ که آدمي مذهبي هست با اين مقايسه دستپاچه شد. بهش يادآور شدم که در سال 91 يک روزنامه نگار هلندي، اين گونه مينوشت: مثل خدا، خداي مسيحا، پاهاشو کنترل مي کنه. ابروهاي برگکمپ از تعجب باز مي شه و ميگه: معمولاً اينجور که ميگن نمي تونم چيزها رو درست کنم. اما بعضي وقت ها همه چي خيلي راحت پيش ميره و اگه بيشتر از فرم معمول هست رو نمي دونم. گاهي وقتا نميدونين چرا توي اون موقعيت از زمين هستين، چرا گل ميزنين يا چرا از اول اونجا هستين. بعدش، فکر ميکنين، آره، شايد چيز ديگه هم هست، متوجه ميشي؟
دنيس مسيح موعود نيست، يه مرد خيلي عاديه. تو ساعتايي که باهاش بودم اين موضوع واسم خيلي واضح شد، جدا از استعداد خدادادي خيره کننده اون در کنترل توپ، اين رفتار فروتنانه اونه که اون رو فوق العاده خاص ميکنه.
آخراي سال 99 بود که به من گفته شد تا واسه مجله ي Total Sports در مورد برگکمپ بنويسم. مرد شماره 10 آرسنال هيچ وقت اهل مصاحبه کردن نبود و اگه اصرار اسپانسر کفش هاش (ريبوک) نبود اين يک ساعت رو براي مصاحبه باهاش نداشتم.
تو Sopwell House، واقع در هتل St Albans جايي که آرسنال در حال تمرين بود، من به اتاق کنفرانس جايي که عکاسان ورزشي براي عکس گرفتن از بازيکنان حضور داشتن رفتم. بلاخره، در باز شد و مسئول مطبوعات شرکت ريباکف خندان و با واضح بودن مشغله زياد وارد شد و سلام کرد، پشت او، يک مرد قد بلند و بور به آرامي وارد شد. دستهاش تو جيبهاش بود و قبل از معرفي خودش با سکوت کل اتاق کنفرانس را نگاه کرد.
دست دادن برگکمپ خيلي مانند خوش آمد گويي هاي مردانه و با لبخند نيست ولي توي حرکاتش اثري از تکبر ديگر فوتباليست ها ليگ برتري که انگار قهرمان المپيک هستند نميشه ديد. اين کار رو بدون ژست هاي اريک کانتونا و يا غرور رود گوليت انجام داد. بيشتر شبيه به نوجواني است که بي ميل به دنبال مادرش درون مغازه ها يا مراکز خريد راه مي رود و به ويترين ها نگاه مي کند. اينجا بود که به وضوح متوجه شدم چرا خيلي از اعضاي کادر مربيگري آژاکس قبل از اينکه يوهان کرايف  او را در سن 17 سالگي به ترکيب اصلي وارد کند و در مورد او بگويد : «او بيش از اندازه دلپزير هست» بيش از حد براي يک فوتباليست حرفه اي شدن خجالتي مي دانستند.
گرمکن ريباکش رو ميپوشه و به سمت آينه ميره و خودشو نگاه ميکنه.
-    «خيلي مضحک شدم»
-    «اتفاقا خيلي خوب شدي»
دروغي واضح از عکاس. به سمت ژاکت قرمزي که در قسمت سينه به رنگ آبي دريايي هست نگاه ميکنه و ميگه «نه» لبخند زنان ادامه ميده «شبيه يه پستچي ميشم». با اين حال، ژاکت ليزري رو مي پوشه در مقابل چراغ هاي عکاسي قرار مي گيره. صبورانه و بي سرو صدا هرکاري که عکاس ميگه انجام ميده.
وقتي کار عکاس ها تمام شد، در حالي که تنها يه سوال ذهن منو در بر گرفته به آرومي ميشينه. اون چجوري اين کار رو ميکنه؟ مردي که اون گل حساس رو به آرژانتين زده و با اومدنش تيم آرسنال رو تکامل بخشيده. مردي که يان رايت رو احيا کرد، آنلکا رو به بازيکني 23.5 ميليون پوندي تبديل کرد وبا پاسهاش هانري رو تبديل به بهترين گلزن تاريخ باشگاه تديل کرد. برگکمپ کارايي کرده که کمتر مردي ميتونه انجام بده و از اون مهمتر، چيزهايي ديده که فرد ديگه نتوسته ببينه.
مرد هلندي به ميز خيره ميشه و اين ايده رو براي چند ثانيه در ذهن خود مرور مي کنه.
«آره، نميدونم» به آرامي اين رو زمزمه کرد و توجه من رو به چشمان آبي خودش جلب کرد که سخت ميشه چيزي ازشون خوند. « من هميشه موقيعت هاي خيلي خيلي زيادي رو ميبينم، هميشه براي مدافعين خيلي سخته تره. اونا هميشه بايد براي خودشون تصميم بگيرن و پيش خودشون ممکنه بگن: خوب، من ميدونم ميخواد اونجا پاس بده، اما اگه برم اونجا اينورم باز ميشه. براي يک پاسور خيلي راحت تره. اون ميتونه در آخرين لحظه تصميم بگيره، حتي اگه مدافع به سمتي بره و اون غير منتظره به همون سمت پاس بده.»

ادامه دارد...

ترجمه ای آزاد از Vampir3

اگه زحمت کشیدین و این پست رو خوندین ازتون خیلی تشکر می کنم
همیشه سعی می کنم به خواننده های عزیز چیزی هدیه بدم، اینم یه هدیه دیگه واسه PESبازها آماده کردم که میتونن از مدیافایر اون رو دریافت کنن.




دریافت از Mediafire