شفیلد ونزدی

در فصول ۱۹۲۸/۲۹ و ۱۹۲۹/۳۰ اتفاقات تاریخی فراوانی در باشگاه رقم خورد.

در هر دو فصل، ونزدی قهرمان انگلستان شد!

پس از پیشی گرفتن از لسترسیتی در کورس قهرمانی فصل ۲۸/۲۹، ونزدی برای دفاع از عنوان فصل بعد وارد میدان شد و دوباره کارزاری درخشان را پشت سر گذاشت.

ونزدی عنوان خود را حفظ کرد و این بار با حاشیه امن بسیار راحت‌ترِ ده امتیاز، در حالی که دربی در رده دوم قرار گرفت، صدرنشین شد.

باشگاه نه‌تنها رکورد ۶۰ امتیازی لیگ را تکرار کرد، بلکه با ثبت ۱۰۵ گل زده — که ۳۹ تای آن را جک آلن به ثمر رساند — رکورد باشگاه در گلزنی را نیز رقم زد.

و حتی می‌توانست بهتر هم باشد؛ زیرا ونزدی در همان فصل با رسیدن به نیمه‌نهایی جام حذفی کاملاً در مسیر دابل بود، اما با حذف بحث‌برانگیز مقابل هادرزفیلد، احتمال تبدیل شدن به نخستین تیم قرن برای کسب دابل از بین رفت.

اما شاید بزرگ‌ترین بخش تاریخ باشگاه بین این دو فصل بزرگ رقم خورد.

پیش از آغاز فصل ۱۹۲۹/۳۰، نام باشگاه رسماً از The Wednesday FC Ltd به Sheffield Wednesday FC تغییر کرد.

این تغییر در ۳ اوت رسمی شد.

در مجمع عمومی سالانه باشگاه، پیشنهاد تغییر رسمی نام مطرح شد. بحث درباره این موضوع به چندین سال قبل برمی‌گشت و سرانجام توافق شد که از این پس، برای تمام مقاصد، باشگاه با نام شفیلد ونزدی شناخته شود.

باشگاه فوتبال شفیلد ونزدی یک باشگاه حرفه‌ایِ مستقر در شفیلد، یورکشر جنوبی، انگلستان است. این باشگاه در چمپیونشیپ، سطح دوم فوتبال انگلستان رقابت می‌کند. باشگاه در حال حاضر در وضعیت اداره موقت (administration) قرار دارد.

این باشگاه در سال ۱۸۶۷ به‌عنوان شاخه‌ای از باشگاه کریکت ونزدی (تأسیس ۱۸۲۰) شکل گرفت و تا سال ۱۹۲۹ با نام The Wednesday Football Club شناخته می‌شد. ونزدی یکی از قدیمی‌ترین باشگاه‌های باقی‌مانده فوتبال در جهان در هر کدی است و دومین باشگاه حرفه‌ای قدیمی فوتبال انجمنی در انگلستان به‌شمار می‌رود.در سال ۱۸۶۸، تیم آن‌ها جام کرامول را برد؛ تنها دومین تورنمنت از نوع خود. آن‌ها در ۱۸۸۹ از بنیان‌گذاران و قهرمانان نخستین دوره اتحادیه فوتبال (Football Alliance) بودند و سه سال بعد به لیگ فوتبال پیوستند. در ۱۹۹۲، عضو مؤسس لیگ برتر شدند. تیم در اغلب تاریخ لیگ خود در دو سطح بالایی فوتبال انگلستان حضور داشته، هرچند از سال ۲۰۰۰ که سقوط کردند، دیگر در بالاترین سطح بازی نکرده‌اند.

«جغدها» (لقب باشگاه) یکی از موفق‌ترین تیم‌های فوتبال انگلیس از نظر افتخارات بزرگ هستند: چهار قهرمانی لیگ، سه جام حذفی، یک جام اتحادیه و یک جام خیریه. ونزدی چهار بار نیز در رقابت‌های اروپایی حضور داشته و در ۱۹۶۳ به یک‌چهارم‌نهایی جام نمایشگاه‌های بین‌شهری رسید. در ۱۹۹۱، آن‌ها در حالی که تیمی دسته‌دومی بودند، منچستریونایتد را ۱–۰ در فینال جام لیگ شکست دادند. تا سال ۲۰۲۵، آن‌ها آخرین تیمی هستند که یکی از جام‌های بزرگ فوتبال انگلیس را در حالی که خارج از دسته برتر بوده‌اند، فتح کرده‌اند.

در قرن نوزدهم، آن‌ها مسابقات خود را در چندین ورزشگاه در مرکز شفیلد انجام می‌دادند، از جمله الیو گروو و برامل لین. از سال ۱۸۹۹، باشگاه تمامی بازی‌های خانگی را در ورزشگاه هیلزبورو — ورزشگاهی نزدیک به ۴۰ هزار نفری — در محله اوولرتون در شمال غرب شفیلد انجام می‌دهد. بزرگ‌ترین رقیب ونزدی شفیلد یونایتد است و جدال دو تیم «دربی شهر فولاد» نام دارد.

تاریخچه

سال‌های آغازین (۱۸۶۷–۱۸۸۹)

اگرچه شواهد هم‌دوره‌ای برای تأیید ادعا وجود ندارد، اما عموماً باور بر این است که «باشگاه کریکت ونزدی» در ۱۸۲۰ تشکیل شد. با این حال، مقاله‌ای در مجله Bell's Life در سال ۱۸۴۲ ادعا می‌کند باشگاه تا سال ۱۸۱۶ شکل گرفته بود.

نام باشگاه از آن‌جا آمد که چهارشنبه‌ها اعضای مؤسس نیم‌روز تعطیل بودند. آن‌ها ابتدا در «نیو گراند» در دارنال مستقر بودند و اغلب با نام «دارنال ونزدی» شناخته می‌شدند، اما در هاید پارک نیز بازی می‌کردند. در ۱۸۵۵ یکی از شش باشگاهی بودند که به ساخت برامل لین کمک کردند و سال‌ها آن‌جا ویکت داشتند.

بازیکنان نامداری که برای باشگاه کریکت بازی کردند شامل هری سمپسون (زننده ۱۶۲ روی یخ در ۱۸۴۱)، تام مارسدن (زننده ۲۲۷ برای شفیلد و لستر برابر ناتینگهام در ۱۸۲۶) و جرج یولیت هستند که در نخستین بازی آزمایشی بین‌المللی برای باشگاه بازی کرد و سپس یکی از معدود بازیکنانی شد که برای هر دو بخش باشگاه ونزدی (کریکت و فوتبال) بازی کردند.

عصر چهارشنبه ۴ سپتامبر ۱۸۶۷، نشستی در هتل آدلفی برگزار شد تا مشخص شود آیا میان اعضای باشگاه علاقه‌ای به تشکیل تیم فوتبال برای حفظ انسجام و آمادگی در ماه‌های زمستان وجود دارد یا نه. این پیشنهاد بسیار محبوب شد و بیش از ۶۰ نفر همان شب برای تیم جدید ثبت‌نام کردند. نخستین بازی برابر «مکانیکس» در ۱۹ اکتبر همان سال انجام شد و با نتیجه سه گل و چهار «روژ» به صفر به سود ونزدی پایان یافت.

به‌زودی مشخص شد فوتبال از نظر محبوبیت از کریکت پیشی می‌گیرد — دو بخش در ۱۸۸۲ پس از اختلاف مالی از هم جدا شدند و باشگاه کریکت در ۱۹۲۵ از بین رفت. در اول فوریه ۱۸۶۸، ونزدی نخستین بازی رسمی فوتبال خود را با ورود به جام کرامول انجام داد؛ رقابتی یک‌باره با حضور چهار تیم تازه‌تأسیس. یک هفته پس از نیمه‌نهایی، آن‌ها جام را بردند و در فینال با گل طلاییِ وقت اضافه، گاریک را در برامل لین شکست دادند؛ یکی از نخستین نمونه‌های ثبت‌شده از تعیین نتیجه با «گل طلایی»، هرچند آن اصطلاح در آن زمان به کار نمی‌رفت.

شخصیت کلیدی سال‌های شکل‌گیری باشگاه، چارلز کلگ بود که در ۱۸۶۷ به ونزدی پیوست. رابطه او با باشگاه تا پایان عمرش ادامه یافت و نهایتاً به ریاست باشگاه رسید. او همچنین رئیس و رئیس هیئت‌مدیره اتحادیه فوتبال شد و به «ناپلئون فوتبال» معروف بود.کلگ در نخستین بازی ملی تاریخ، برابر اسکاتلند در نوامبر ۱۸۷۲ برای انگلستان بازی کرد. به این ترتیب باشگاه می‌توانست ادعا کند که بازیکنی در نخستین بازی‌های بین‌المللیِ هر دو رشته کریکت و فوتبال داشته است.

در ۱۸۷۶، ونزدی بازیکن اسکاتلندی جیمز لَنگ را جذب کرد. هرچند او کارمند باشگاه نبود، اما توسط یکی از اعضای هیئت‌مدیره شغلی بدون وظایف رسمی به او داده شد. اکنون از او به‌عنوان نخستین بازیکن حرفه‌ای فوتبال در انگلستان یاد می‌شود. با حضور لَنگ، تیم فوتبال یکی از قوی‌ترین‌های منطقه شد و این جایگاه زمانی تثبیت شد که در ۱۸۷۷ نخستین دوره جام چالش اتحادیه فوتبال شفیلد را برد.

در ۱۸۸۰، باشگاه برای نخستین‌بار در جام حذفی شرکت کرد و به‌سرعت به یکی از محترم‌ترین تیم‌های کشور بدل شد. اما هرچند یک دهه پیش لَنگ را در اختیار داشتند، باشگاه رسماً سرسختانه آماتور باقی ماند و این موضع نزدیک بود به قیمت موجودیت باشگاه تمام شود. تا میانه دهه، بهترین بازیکنان ونزدی یکی پس از دیگری برای دستمزد به باشگاه‌های دیگر می‌رفتند و در ژانویه ۱۸۸۷ با تنها ۱۰ بازیکن، ۰–۱۶ به هالیوِل باختند. نشست اضطراری برگزار شد و اعضای هیئت‌مدیره سرانجام با پرداخت دستمزد به بازیکنان موافقت کردند.

فوتبال حرفه‌ای، قهرمانی‌های انگلستان و جام حذفی (۱۸۸۹–۱۹۳۹)

ورود به حرفه‌ای‌گری باعث شد باشگاه از برامل لین — که سهمی از درآمد بلیت می‌گرفت — به الیو گروو نقل مکان کند. در ۱۸۸۹ باشگاه از بنیان‌گذاران اتحادیه فوتبال شد که در همان فصل نخست قهرمانش شدند؛ فصلی که به فینال جام حذفی ۱۸۹۰ نیز رسیدند و ۶–۱ به بلکبرن روورز در کِنینگتون اووال لندن باختند. با وجود قرار گرفتن در قعر اتحادیه در فصل بعد، آن‌ها در ۱۸۹۲ به لیگ فوتبالِ توسعه‌یافته راه یافتند. در ۱۸۹۶ نخستین جام حذفی خود را با شکست ۲–۱ ولورهمپتون در کریستال پالاس به‌دست آوردند.

به‌دلیل توسعه خطوط راه‌آهن محلی، به باشگاه اعلام شد باید برای فصل ۱۸۹۹/۱۹۰۰ زمین جدیدی بیابد. پس از جست‌وجویی دشوار، سرانجام زمینی در دهکده اوولرتون — که آن زمان چند مایل بیرون از محدوده شهری شفیلد بود — خریداری شد. ساخت ورزشگاه جدید (که اکنون هیلزبورو نام دارد) ظرف چند ماه تکمیل شد و باشگاه برای قرن آینده تضمین شد. در دهه‌ای قدرتمند، ونزدی در فصول ۱۹۰۲/۰۳ و ۱۹۰۳/۰۴ قهرمان لیگ شد و در ۱۹۰۷ بار دیگر جام حذفی را با شکست ۲–۱ اورتون در کریستال پالاس فتح کرد. با تعلیق فوتبال رقابتی در ۱۹۱۵ به‌دلیل جنگ جهانی اول، باشگاه در چند لیگ جنگی منطقه‌ای شرکت کرد تا این‌که در ۱۹۱۹ فوتبال رقابتی از سر گرفته شد.

آن‌ها در ۱۹۲۰ برای نخستین‌بار از سطح نخست سقوط کردند و تا ۱۹۲۶ بازنگشتند. در فصل ۱۹۲۷/۲۸ در آستانه سقوط دوباره بودند، اما با کسب ۱۷ امتیاز از ۱۰ بازی پایانی، بقای خود را تضمین کردند. ونزدی فصل بعد (۱۹۲۸/۲۹) قهرمان لیگ شد و روندی آغاز شد که تا ۱۹۳۶ تنها یک‌بار پایین‌تر از سومی تمام کردند. این دوره با فتح سومین جام حذفی تاریخ باشگاه در ۱۹۳۵ تکمیل شد. با آغاز جنگ جهانی دوم، باشگاه وارد لیگ‌های جنگیِ غیررقابتی شد و در ۱۹۴۶ به فوتبال رقابتی بازگشت.

سال‌های نوسانی (۱۹۴۵–۱۹۵۹)

دهه ۱۹۵۰ شاهد ناتوانی ونزدی در تثبیت جایگاه در سطح نخست بود و این دوره به «سال‌های آسانسوری» معروف شد. پس از صعود در ۱۹۵۰، سه بار سقوط کردند، اما هر بار فصل بعد با قهرمانی در دسته دوم بازگشتند. دهه با حضور در نیمه بالایی جدول دسته اول برای نخستین بار پس از جنگ جهانی دوم به پایان رسید.

بازگشت به سطح نخست و مدعیان عنوان (۱۹۵۹–۱۹۷۰)

در ۱۹۶۱، باشگاه بخش عمده فصل را شانه‌به‌شانه تاتنهام در صدر جدول سپری کرد — ونزدی نخستین تیمی بود که آن فصل اسپرز را شکست داد — اما نهایتاً نایب‌قهرمان شد؛ جایگاهی که تا سال ۲۰۲۳ همچنان بهترین رتبه پساجنگ باشگاه است. در ۱۹۶۶ به پنجمین فینال جام حذفی خود رسیدند، اما در حالی که ۲–۰ جلو بودند، ۳–۲ به اورتون باختند.

خارج از میدان، باشگاه درگیر رسوایی شرط‌بندی بریتانیا در ۱۹۶۴ شد که طی آن سه بازیکن — پیتر سوان، دیوید لین و تونی کی — به تبانی و شرط‌بندی علیه تیم خودشان در بازی خارج از خانه برابر ایپسویچ تاون متهم شدند. هر سه محکوم و پس از آزادی از زندان، محرومیت مادام‌العمر گرفتند. در اوایل دهه ۱۹۷۰ عفو شدند؛ سوان و لین به هیلزبورو برگشتند و هرچند عملاً دوران بازی‌شان رو به پایان بود، سوان دست‌کم چند بازی لیگ برای «جغدها» انجام داد.

تاریک‌ترین روزها و بازگشت به بالا (۱۹۷۰–۱۹۸۴)

ونزدی در پایان فصل ۱۹۶۹/۷۰ سقوط کرد؛ آغاز تاریک‌ترین دوره تاریخ باشگاه که نهایتاً به سقوط به دسته سوم برای نخستین‌بار انجامید و در ۱۹۷۶ نزدیک بود به دسته چهارم نیز بیفتد. با انتصاب جک چارلتون در ۱۹۷۷، روند صعودی آغاز شد؛ او جغدها را در ۱۹۸۰ به دسته دوم برگرداند و سپس هدایت را به هاوارد ویلکینسون سپرد که در ۱۹۸۴ — پس از ۱۴ سال — تیم را به سطح نخست بازگرداند.

زندگی در اوج لیگ و اروپا (۱۹۸۴–۲۰۰0)

ونزدی پس از بازگشت به سطح نخست موفق بود؛ فصل اول هشتم شد و فصل بعد پنجم، اما به‌دلیل محرومیت تیم‌های انگلیسی از اروپا پس از فاجعه هیسل از حضور در اروپا محروم شد.

در ۱۵ آوریل ۱۹۸۹، ورزشگاه باشگاه صحنه یکی از بدترین فجایع ورزشی شد؛ در نیمه‌نهایی جام حذفی بین لیورپول و ناتینگهام فارست ۹۷ هوادار لیورپول در بخش لپینگز لین فشرده و جان‌باختند. این فاجعه تغییرات زیادی در هیلزبورو و سایر ورزشگاه‌های بزرگ انگلیس رقم زد؛ الزامی شد که تراس‌ها با جایگاه‌های نشسته جایگزین شوند و حصارهای پیرامونی برداشته شوند.

در نخستین فصل کامل ران اتکینسون (۱۹۸۹/۹۰)، شفیلد ونزدی هجدهم شد و با تفاضل گل سقوط کرد، با وجود جذب جان شریدان و این‌که در مقطعی تا میانه جدول بالا آمده بود. آن‌ها بلافاصله صعود کردند، اما اوج فصل، قهرمانی در فینال جام لیگ برابر تیم سابق اتکینسون، منچستریونایتد بود. هافبک شریدان تنها گل بازی را زد؛ نخستین جام بزرگ باشگاه از ۱۹۳۵. تا سال ۲۰۲۵ آن‌ها آخرین تیمی هستند که یکی از جام‌های بزرگ انگلیس را خارج از سطح نخست فتح کرده‌اند. اتکینسون پس از صعود به استون ویلا رفت و هدایت را به مهاجم ۳۷ ساله‌ترور فرانسیس سپرد.

ونزدی فصل ۱۹۹۱/۹۲ را سومیِ دسته اول تمام کرد، سهمیه جام یوفا گرفت و عضو مؤسس لیگ برتر شد.

فصل ۱۹۹۲/۹۳ یکی از پرحادثه‌ترین فصل‌های تاریخ باشگاه بود؛ تیم هفتم لیگ برتر شد و به فینال هر دو جام حذفی و لیگ رسید، اما هر دو را به آرسنال واگذار کرد؛ فینال جام حذفی به بازی تکراری رفت و در آخرین دقیقه وقت اضافه تعیین تکلیف شد. این مسئله مانع دیگر حضور اروپایی شد، اما همان فصل جایگاه باشگاه را به‌عنوان تیمی تراز اول تثبیت کرد. کریس وادل، هافبک تیم، بازیکن سال انجمن نویسندگان فوتبال شد و زوج تهاجمی دیوید هِرست و مارک برایت از ترسناک‌ترین‌ها در کشور بود. فرانسیس نتوانست موفقیت بیشتری بیاورد و دو فصل بعد اخراج شد. جانشین او دیوید پلیت، مربی پیشین لوتون، لستر و تاتنهام بود.

نخستین فصل دیوید پلیت ناامیدکننده بود؛ با وجود ترکیب گران‌قیمتی شامل مارک دگریسه، دِیان استفانوویچ و دارکو کووچاویچ — که همگی دوره‌های کوتاه و ناامیدکننده‌ای داشتند — تیم پانزدهم شد. شروع عالیِ فصل ۱۹۹۶/۹۷ باعث شد جغدها پس از چهار برد متوالی صدرنشین شوند و پلیت مربی ماه اوت ۱۹۹۶ شود، اما تیم در ادامه از کورس عقب ماند و نهایتاً هفتم شد. پلیت نوامبر بعدی با تیمی در انتهای جدول اخراج شد و ران اتکینسون برای مدتی کوتاه بازگشت تا تیم را از سقوط نجات دهد.

پایان فصل ۱۹۹۷/۹۸ قرارداد اتکینسون تمدید نشد و ونزدی سراغ دنی ویلسونِ بارنزلی رفت، پس از آن‌که ژرار هولیه و والتر اسمیت — که به‌ترتیب به لیورپول و اورتون پیوستند — پیشنهاد باشگاه را رد کردند.فصل نخست ویلسون اندکی بهبود داشت و تیم دوازدهم شد.

اوج و فرودهای مدرن (۲۰۰۰–۲۰۱۴)

ترکیب گران‌قیمتی شامل پائولو دی‌کانیو، بنیتو کاربونه و ویم یونک نتوانست به‌اندازه دستمزد سنگینش پاسخگو باشد و بحران زمانی شدت گرفت که دی‌کانیو پس از اخراج در بازی برابر آرسنال، داور را هنگام خروج هل داد. دنی ویلسون مارسِ بعدی در حالی اخراج شد که سقوط تقریباً قطعی بود — فصلی فاجعه‌بار (۱۹۹۹/۲۰۰۰) که تیم حتی در سپتامبر ۸–۰ مقابل نیوکاسل شکست خورده بود. دستیارش پیتر شریوز موقتاً هدایت را گرفت اما نتوانست مانع سقوط شود؛ تساوی ۳–۳ برابر آرسنال در مه ۲۰۰۰ کافی بود تا جغدها به دسته اول سقوط کنند.

با هزینه‌کرد زیاد برای تیم‌هایی که نهایتاً کارآمد نبودند، وضعیت مالی باشگاه بد شد و در ۲۰۰۳ طی چهار سال برای دومین‌بار سقوط کردند و این‌بار به دسته دوم رفتند.

باشگاه دو سال را در سطح سوم گذراند و سپس به چمپیونشیپ برگشت؛ تیم پل استاراک در پلی‌آف ۲۰۰۵ با پیروزی ۴–۲ برابر هارتل‌پول پس از وقت اضافه در استادیوم میلنیوم صعود کرد. با این حال، وضعیت مالی متزلزل باشگاه دوباره به سقوط به لیگ یک انجامید — پنج سال پس از آن صعود پلی‌آفی، جغدها دوباره سقوط کردند.

بین ژوئیه تا نوامبر ۲۰۱۰، شفیلد ونزدی با احکام انحلال متعدد به‌خاطر مالیات و مالیات بر ارزش افزوده معوق روبه‌رو شد و بقای باشگاه به‌شدت تهدید شد.  تا ۲۹ نوامبر ۲۰۱۰ که میلان مانداریچ با خرید سهام مالکان قبلی موافقت کرد، باشگاه نتوانست به‌پیش برود.

مانداریچ در میانه فصل ۲۰۱۰/۱۱، گری مِگسون — بازیکن پیشین ونزدی — را به‌عنوان سرمربی منصوب کرد. مگسون تنها یک سال ماند، اما عمدتاً تیمی که او ساخته بود در مه ۲۰۱۲ با هدایت دیو جونز به چمپیونشیپ بازگشت.

دوران چانسیری (۲۰۱۴–۲۰۲۵)

در ۲۰۱۴، مالک جدید، دجفون چانسیری تایلندی، باشگاه را با ۳۷.۵ میلیون پوند از مانداریچ خرید. چانسیری اعلام کرد قصد دارد تا فصل ۲۰۱۷/۱۸ — صدوپنجاهمین سالگرد باشگاه — به لیگ برتر صعود کند و یک سال زودتر به این هدف نزدیک شد؛ کارلوس کاروالیال تیم را در فصل ۲۰۱۵/۱۶ به پلی‌آف رساند. ونزدی در فینال ومبلی به هال سیتی باخت. فصل بعد دوباره پلی‌آف رسیدند، اما در نیمه‌نهایی به هادرزفیلدِ صعودکننده در ضربات پنالتی باختند.

تیم در فصل ۲۰۱۷/۱۸ از مدعی صعود به نیمه پایین جدول سقوط کرد؛ کاروالیال دسامبر ۲۰۱۷ با توافق دوطرفه رفت و یک ماه بعد یوس لووکای هلندی جایگزین شد. تیم در پایان فصل در جایگاهی بی‌حاشیه (۱۵ام) قرار گرفت. لووکای دسامبر ۲۰۱۸ پس از تنها یک برد در ۱۰ بازی و قرار گرفتن در رتبه ۱۸ اخراج شد. استیو بروس جانشین او شد و با بهبود فرم تیم را دوازدهم کرد. با این حال، بروس ژوئیه ۲۰۱۹ بحث‌برانگیزانه استعفا داد و هدایت نیوکاسل را بر عهده گرفت.

در ۶ سپتامبر ۲۰۱۹، گری مونک، سرمربی سابق بیرمنگام‌سیتی منصوب شد و فصلِ به‌هم‌ریخته با وقفه کرونایی را در رتبه ۱۶ به پایان رساند.در ۳۱ ژوئیه ۲۰۲۰، شفیلد ونزدی به‌دلیل نقض قوانین هزینه‌کرد EFL مجرم شناخته شد و فصل ۲۰۲۰/۲۱ را با منفی ۱۲ امتیاز آغاز کرد که بعداً در تجدیدنظر به منفی ۶ کاهش یافت. مونک در ۹ نوامبر ۲۰۲۰ به‌دلیل شروع ضعیف اخراج شد و تونی پیولیس جایگزین او شد. اما پیولیس تنها پس از ۴۵ روز در ۲۸ دسامبر ۲۰۲۰ برکنار شد. پس از چند ماه با نیل تامپسونِ موقت، دارن مور مارس ۲۰۲۱ سومین سرمربی دائمی فصل شد. با وجود جنگیدن تا روز آخر، مور نتوانست مانع سقوط به لیگ یک شود و به ۹ سال حضور پیوسته در چمپیونشیپ پایان داده شد.

پس از ناکامی در صعود در نخستین سال حضور در لیگ یک، ونزدی فصل ۲۰۲۲/۲۳ را سوم تمام کرد. در نیمه‌نهایی پلی‌آف، بازی رفت را ۴–۰ به پیتربورو باخت اما بازی برگشت را ۵–۱ برد و در پنالتی‌ها پیروز شد. سپس با شکست بارنزلی در فینال پلی‌آف ۲۰۲۳ به چمپیونشیپ بازگشت. مور در ۱۹ ژوئن با توافق دوطرفه جدا شد.

مور با ایکسکو مونیوث جایگزین شد، اما او پس از ۱۲ بازی بدون برد اخراج شد. اوایل فصل و پس از اعتراض هواداران، مالک چانسیری اعلام کرد دیگر پولی به باشگاه تزریق نخواهد کرد و از رفتار هواداران نسبت به خود و خانواده‌اش ناراضی است. در ۳۱ اکتبر ۲۰۲۳، چانسیری با استناد به مشکلات نقدینگی از هواداران خواست تا ۲ میلیون پوند تا ۱۰ نوامبر ۲۰۲۳ جمع‌آوری کنند تا بدهی باشگاه به اداره مالیات و دستمزدها پرداخت شود.دنی رِل جانشین مونیوث شد و فرم تیم را احیا کرد و در نهایت در روز آخر بقای تیم از سقوط تأیید شد.

پایان میانه‌جدولی در فصل ۲۰۲۴/۲۵ با مشکلات مالی بیشتر خدشه‌دار شد. باشگاه دوباره به‌دلیل عدم پرداخت به اداره مالیات برای دومین سال پیاپی زیر ممنوعیت ثبت قرارداد رفت. مارس ۲۰۲۵، چانسیری اعلام کرد بازیکنان حقوق ماه مارس را به‌دلیل مشکلات نقدینگی دریافت نکرده‌اند. پرداخت‌های مه، ژوئن و ژوئیه ۲۰۲۵ نیز با تأخیر انجام شد و ونزدی زیر ممنوعیت ثبت EFL قرار گرفت و باشگاه و چانسیری با اتهامات EFL درباره تعهدات پرداختی مواجه شدند. باشگاه همچنین از انجام هرگونه انتقال یا جذب قرضی با پرداخت هزینه در تابستان ۲۰۲۵ و دو پنجره ۲۰۲۶ منع شد.

در ۲۹ ژوئیه ۲۰۲۵، پیش از فصل ۲۰۲۵/۲۶، رِل باشگاه را ترک کرد (دستیارش هنریک پدرسن جانشین او شد)، و جایگاه شمالی ورزشگاه هیلزبورو توسط شورای شهر به‌دلیل «خوردگی گسترده» در سقف موقتاً بسته شد. در ۱ اوت ۲۰۲۵، گزارش شد که EFL به‌طور فزاینده‌ای نسبت به آینده باشگاه و توان ادامه مسابقات چمپیونشیپ نگران است؛ مدافع مکس لوو تصمیم به جدایی گرفت و گفته شد سایر بازیکنان باتجربه نیز چنین قصدی دارند. دیدار دوستانه پیش‌فصل برابر برنلی در ۲ اوت لغو شد و بازیکنان در پی تداوم ابهام‌ها به اعتصاب فکر کردند.در ۱۰ اوت ۲۰۲۵، دیدار افتتاحیه چمپیونشیپ مقابل لسترسیتی که ۲–۱ به سود لستر تمام شد، شاهد اعتراضات بیشتری علیه مالکیت چانسیری بود. بدهی‌های باشگاه در ۸ اوت با استفاده از پرداخت همبستگی لیگ برتر تسویه شد و این امکان را به پدرسن داد تا پیش از نخستین بازی خانگی برابر استوک با تنها ۱۲ بازیکن ارشد، به ترکیب اضافه کند.در ۴ اکتبر ۲۰۲۵، ونزدیِ رده ماقبل آخر در هیلزبورو ۵–۰ به کاونتری باخت؛ دیداری که به‌دلیل ورود هواداران به زمین برای اعتراض به مالکیت چانسیری و نیز تأخیر دوباره در پرداخت دستمزدها (پنجمین بار در هفت ماه) متوقف شد.

لقب، پیراهن، نشان و سنت‌ها

لقب

در سال‌های ابتدایی، لقب باشگاه «بلیدز» بود؛ اصطلاحی که برای هر تیم ورزشیِ شهر شفیلد — مشهور به‌خاطر صنایع چاقو و کارد — به کار می‌رفت. این لقب نزد رقیب همشهری، شفیلد یونایتد، باقی ماند.

اگرچه عموماً تصور می‌شود لقب باشگاه پس از انتقال به اوولرتون در ۱۸۹۹ به «جغدها» تغییر کرد، اما تا ۱۹۱۲ — زمانی که بازیکن ونزدی، جرج رابرتسون، یک جغدِ نمادین به باشگاه هدیه داد — این لقب جا نیفتاد. چند سال پیش‌تر یک میمونِ نمادین هم شانس نیاورده بود.

پیراهن‌ها

از بدو تأسیس، تیم در بازی‌های خانگی با پیراهن‌های راه‌راه عمودی آبی و سفید بازی کرده است. با این حال، همیشه این‌گونه نبوده و تنوع‌هایی وجود داشته است. یک عکس سیاه‌وسفید از ۱۸۷۴ تا ۱۸۷۵ تیم ونزدی را با پیراهن‌های تیره ساده نشان می‌دهد، درحالی‌که «قوانین اتحادیه فوتبال شفیلد» در ۱۸۷۱ رنگ‌های باشگاه را حلقه‌های آبی و سفید فهرست کرده بود. طرح چهارقسمتیِ آبی‌وسفید در ۱۸۸۷ و پیراهن آبی با آستین‌های سفید بین ۱۹۶۵ تا ۱۹۷۳ استفاده شد. جوراب‌های ونزدی در طول تاریخ عمدتاً سیاه، آبی یا سفید بوده است.

پیراهن دوم باشگاه در سال‌ها به‌طور منظم تغییر کرده است. به‌صورت سنتی، سفید انتخاب دوم بسیاری از تیم‌ها از جمله ونزدی بوده، اگرچه باشگاه از رنگ‌های فراوانی برای لباس «تغییر» خود بهره برده است، از جمله زرد، سیاه، نقره‌ای، سبز و نارنجی.

نشان

از ۱۹۱۲، جغد به مضمونی ماندگار در سراسر باشگاه بدل شد. نشان اصلی باشگاه در ۱۹۵۶ معرفی شد و شامل سپری با تصویر جغدی سنتی بر شاخه‌ای بود. «رز سفید یورک» زیر شاخه قرار داشت که به یورکشر اشاره می‌کرد و خوشه‌های «شفیلد» (Sheaf field) در دو سوی سر جغد نقش بسته بود. شعار لاتین باشگاه «Consilio et Animis» زیر سپر حک شده بودکه به انگلیسی «با خرد و شجاعت» ترجمه می‌شود.

نشان در ۱۹۷۰ به نسخه‌ای مینیمال — طراحی‌شده توسط یک دانشجوی هنر محلی — تغییر کرد و این لوگو با تغییراتی تا ۱۹۹۵ استفاده شد، زمانی‌که طرحی مشابه نشان ۱۹۵۶ جای آن را گرفت. بار دیگر جغدی سنتی بر شاخه نمایان شد اما طراحی هر دو تغییر کرده بود. خوشه‌ها با لوگوی سبک‌شده SWFC که سال‌ها روی کالاهای باشگاه به کار می‌رفت جایگزین شدند. «رز یورکشر» بالای سر جغد رفت تا جا برای کلمات Sheffield Wednesday باز شود. واژه «Hillsborough» نیز مماس بر بالای طرح اضافه شد. شعار باشگاه در طرح جدید غایب بود. سپر نیز شکل تازه‌ای به خود گرفت. این نشان تنها چند سال باقی ماند و نسخه‌های متفاوتی با رنگ‌های مختلف — از جمله سپر سفید با راه‌راه‌های آبی در دو طرف و وارونگی رنگ جزئیات — استفاده شد.

در ۱۹۹۹، نسخه مینیمال بازگردانده شد، هرچند داخل سپر، و با افزودن نماد کپی‌رایت در ۲۰۰۲. در ۲۰۱۶، مالک جدید، دجفون چانسیری، دوباره نشان را تغییر داد و به طرحی مشابه نشان ۱۹۵۶ بازگشت.

مسکات‌ها

در گذر زمان، شفیلد ونزدی چند مسکات با تم جغد داشته است. ابتدا «اوزی دِ اُول» و بعدها دو جغد دیگر، «باز» و «اُلی»، اضافه شدند. هر سه در ۲۰۰۶ با «بارنی اُول» جایگزین شدند. «اوزی اُول» در ۱۷ ژانویه ۲۰۰۹ در دیدار خانگی برابر چارلتون دوباره به‌عنوان مسکات اصلی معرفی شد. مسکات‌های فعلی «اوزی» و «بارنی اُول» هستند. در ۲۰۱۲، «اُلی اُول» نیز به‌عنوان مسکات برنامه‌های باشگاه برای کار با کودکان در جامعه محلی بازگشت.

ورزشگاه

ورزشگاه‌های گذشته

در ابتدا، ونزدی در «هایفیلد» بازی می‌کرد اما چندین‌بار جابه‌جا شد تا این‌که زمین دائمی یافت. مکان‌های دیگر شامل مِرتل رود، هیلی و هنترز بار بودند. مسابقات بزرگ در «شیف هاوس» یا «برامل لین» انجام می‌شد، پیش از آن‌که شفیلد یونایتد آن‌جا را خانه خود کند. نخستین خانه دائمی ونزدی «الیو گروو» بود، سایتی نزدیک «کوئینز رود» که در ابتدا از دوک نورفولک اجاره شد. نخستین بازی در الیو گروو تساوی ۴–۴ با بلکبرن روورز در ۱۲ سپتامبر ۱۸۸۷ بود. گسترش خط‌آهن مجاور، باشگاه را مجبور به انتقال به ورزشگاه فعلی در ۱۸۹۹ کرد.

ورزشگاه هیلزبورو

از ۱۸۹۹، ونزدی بازی‌های خانگی خود را در ورزشگاه هیلزبورو در منطقه اوولرتونِ شفیلد انجام داده است. ورزشگاه در ابتدا «اوولرتون استادیوم» نام داشت اما در ۱۹۱۴، با تبدیل اوولرتون به بخشی از حوزه انتخاباتی هیلزبورو، نام کنونی را گرفت. با ۳۹٬۷۳۲ صندلی،هیلزبورو دوازدهمین ظرفیت بزرگ در انگلستان را دارد. باشگاه قصد داشت ظرفیت را تا ۲۰۱۲ به ۴۴٬۸۲۵ و تا ۲۰۱۶ به ۵۰٬۰۰۰ برساند و بهبودهای دیگری انجام دهد، اما به‌دلیل شکست پرونده میزبانی جام جهانی انگلستان، این امر تحقق نیافت.

این ورزشگاه میزبان بازی‌های جام جهانی ۱۹۶۶، یورو ۱۹۹۶ و ۲۷ نیمه‌نهایی جام حذفی بوده است. سکو «کاپ» در هیلزبورو در ۱۹۸۶ توسط ملکه الیزابت دوم بازگشایی شد و زمانی بزرگ‌ترین سکو سرپوشیده در میان ورزشگاه‌های اروپا بود.

در ۱۵ آوریل ۱۹۸۹، در نیمه‌نهایی جام حذفی بین لیورپول و ناتینگهام فارست، ۹۴ هوادار لیورپول (که بعدها به ۹۷ افزایش یافت) پس از ازدحام بیش از حد در تراس‌های انتهای لپینگز لین جان باختند؛ واقعه‌ای که به «فاجعه هیلزبورو» معروف شد. گزارش‌های بعدی نتیجه گرفت که علت ریشه‌ای فاجعه، ناتوانی پلیس محلی در مدیریت مناسب جمعیت بود. یادبودی برای قربانیان خارج از سکوی جنوبی، نزدیکی ورودی اصلی در پارکساید رود قرار دارد. پس از سال‌ها اختلاف درباره وقایع، در ژوئن ۲۰۱۷ شش نفر مسئول ایمنی به اتهامات کیفری از جمله قتل غیرعمد و سوءرفتار در سمت عمومی متهم شدند.

رقابت

رقیب اصلی شفیلد ونزدی همشهریِ شفیلد یونایتد است. دیدار میان این دو تیم «دربی شهر فولاد» نامیده می‌شود، چرا که به صنعت فولاد شهر اشاره دارد.

یونایتد در ۱۸۸۹ توسط کمیته برامل لین تأسیس شد؛ همان‌ها که دو سال پیش به‌دلیل اختلاف بر سر اجاره زمین، بزرگ‌ترین منبع درآمدشان — ونزدی — را از دست داده بودند. یونایتد علاوه بر بازی در زمین سابق ونزدی، لقب پیشین آن‌ها، «بلیدز»، را نیز برداشت. نخستین دربی در ۱۵ دسامبر ۱۸۹۰ برگزار شد که ونزدی در الیو گروو ۲–۱ پیروز شد.

نیمه‌نهایی جام حذفی ۱۹۹۳ که در ۳ آوریل ۱۹۹۳ در ومبلی برگزار شد. در ابتدا اعلام شد بازی در «اِلند رود» برگزار می‌شود که با نارضایتی هر دو گروه هواداران روبه‌رو شد. پس از بازنگری، اتحادیه فوتبال تصمیم گرفت بازی را به ومبلی منتقل کند. جمعیتی ۷۵٬۳۶۵ نفره راهی لندن شدند و ونزدی با پیروزی ۲–۱ پس از وقت اضافه، یونایتد را شکست داد.