تخریب فدای خلاقیت؛ هافبک های دفاعی...

لیورپول
از آخرین باری که یک چنین بازیکنی خرید - آن شکست خورده مطرود که به نام
کریستین پولسن شناخته می شود - حدود 360 میلیون پوند هزینه نقل و انتقالات
داشته است یا اگر بخواهیم آخرین باری که با موفقیت یک چنین
بازیکنی خریدند را در نظر بگیریم، هزینه آن ها بیش تر بوده است. در این
تابستان لیورپول 9 بازیکن به خدمت گرفت که هیچ یک از آن ها هافبک دفاعی
نیست (اگرچه امره جان گاهی در این دسته قرار داده می شود، اما خود او گفته
است که ترجیح می دهد در نقش باکس-تو-باکس بازی کند و یک نفر دیگر، عقب
مانده و نقش پوشش دفاعی را انجام دهد).

هنگامی که لیورپول و آرسنال یکشنبه گرد هم
می آیند، هافبک دفاعی آرسنال احتمالاً متیو فلامینی خواهد بود، یک خرید
مجانی. اگر لیورپول از یکی استفاده کند، آن بازیکن لوکاس سیلوا خواهد بود
که از سال 2007 که به آنفیلد آمده، حداقل 2 بار مازاد معرفی شده است. هر
کدام به نوعی، تغییر اولویت ها را برجسته می کنند؛ زیرا این دو باشگاه برای
سال های سال، مثال اعلای استحکام در پست هافبک دفاعی بودند. آن ها زوج
هایی بی نظیر داشتند. بازیکنانی که قرار بود خنثی کننده حملات حریف باشند، کاتالیزور موفقیت بودند.

اولین قهرمانی آرسنال در لیگ برتر در سال
1998، نتیجه خرید پاتریک ویه‌را و امانوئل پتی توسط آرسن ونگر بود؛ دو
هافبک فرانسوی که دوران بازیگری خط دفاعی چهارنفره و ارجمند جورج گراهام را
طولانی تر کردند. قهرمانی فوق العاده لیورپول در فینال لیگ قهرمانان 2005
تا حدی مربوط به ورود دیتمار هامان به زمین در بین دو نیمه بود؛ تعویضی که
روند بازی را تغییر داد.

لیورپول دو استراتژیست در زمینه ضد حمله
داشت: ژرار هولیه و رافا بنیتز و هر دو به هافبک های دفاعی ایمان داشتند.
آرسنال یک نفر دارد، ونگر، که به خاطر دو زوج در نیمه اول حضورش در آرسنال،
موفق ظاهر شد: پتی و ویه‌را و سپس ویه‌را و ژیلبرتو سیلوا. سه قهرمانی لیگ
و هشت نایب قهرمانی ونگر در دوره 9 ساله حضور ویه‌را در لندن رقم خوردند.

اولیت ونگر سریعاً از بازیکنان فیزیکی به بازیکنان تکنیکی تغییر یافت.
بهترین زوج لیورپول، تلفیقی از هر دو بود: خاویر ماسکرانو در نقش مبارز و
ژابی آلونسو در نقش هنرمند. آلونسوی اسپانیایی نماد مردی است که مرز بین دو
عصر است: با نظم در جایگیری و حتی خطاهای تاکتیکی اش، مناسب جنگ های خط
میانی لیگ برتر بود؛ در زمانی که نبرد میان غول های لیگ بیش تر با احتیاط
همراه بود. به عنوان یک بازیکن خلاق، که می تواند توپ را از مدافعین میانی
بگیرد، او سال ها پیش از آنکه برندان راجرز، استیون جرارد را به عقب زمین
منتقل کند، یک "کوارتربک¹" بود.

آلونسو (که پس از درخشش در رئال مادرید،
اکنون در بایرن به سر می برد) می تواند در روزگاری که گرایش ها به سمت
قضاوت بازیکنان بر اساس درصد تکمیل پاس های شان است، شکوفا شود. اما حتی
اگر آن ها ارزشیابی های فردی نباشند، سایر آمار می توانند به هنگام توجه به
ارزش های هافبک های دفاعی، مهم تر باشند.

به رشد رقم گل های خورده توجه کنید: آرسنال
در فصل 99-1998، که ویه‌را و پتی بیش ترین تأثیر خود را داشتند، تنها 17 گل
دریافت کرد و "شکست ناپذیران" فصل 04-2003 تنها 26 گل دریافت کردند که در
آن فصل ویه‌را در کنار ژیلبرتو بازی کرد. توپچی ها در فصول بعدی حداقل 30 گل در هر فصل و بیش از 40 گل در چهار فصل از پنج فصل اخیر دریافت کرده اند.

در چهار فصل پیاپی زیر نظر بنیتز، از
06-2005 تا 09-2008، لیورپول تنها 25 تا 28 گل دریافت کرد. آلونسو، که در
2009 رفت، پای ثابت این فصول بود؛ ماسکرانو در ژانویه 2007 آمد. هامان،
محمد سیسوکو و لوکاس همگی کمک کردند.

تیم
راجرز فصل پیش 50 گل در لیگ دریافت کرد، بالاترین گل خورده لیورپول در دو
دهه اخیر، و اگر با همین روند به پیش برود، این فصل را با 52 گل خورده در
لیگ به پایان خواهد رساند. این مسئله بازتاب دهنده دفاع
افتضاح او نیز هست اما نکته شایان ذکر این است که چگونه تعادل تیم اش جا به
جا شده است. این مرد اهل ایرلند شمالی اغلب 6 بازیکن با ذهنیت تهاجمی و 5
بازیکن، که دفاعی تر هستند، به میدان می فرستد (البته این حرف در مواردی
مانند آلبرتو مورنو، جنبه تئوریک پیدا می کند). زیر نظر بنیتز، شرایط بیش
تر 4-7 به سود مدافعین بود.

و نقل مکان استیون جرارد به نقش آندره آ
پیرلو، نمایانگر این است که چگونه این مربی ها به دنبال حضور یک بازیکن
سازنده، نه مخرب، در مقابل مدافعین میانی خود می گردند. وی همچنین در بیش
تر موارد تک و تنهاست، نه جزئی از یک زوج؛ چیزی که در روزگار گذشته رایج
بود. نکته تأمل برانگیز آن است که بنیتز، که از توانایی دویدن کاپیتان آگاه
بود، به ندرت از جرارد به عنوان عضوی از یک زوج هافبک دفاعی استفاده کرد. راجرز از جرارد به عنوان سپری تک نفره استفاده کرد.

پس تعجبی ندارد که شاهد این بوده ایم که وی
آسیب پذیر بوده و حریفان از نقاط ضعف او استفاده کرده اند یا اینکه معادل
او در آرسنال هم با مشکلاتی مشابه دست و پنجه نرم کرد. شاید آرتتا آسوده
خاطر باشد که مصدومیت مانع بازگشت او به آنفیلد در روز یکشنبه می شود، چرا
که در باخت 1-5 فوریه به این تیم، نمایش وحشتناکی داشت. اما او از ویه‌را
کندتر و ریزنقش تر است، از پوشش یک هافبک دفاعی ثانویه محروم است و نیز
مدافعین کناری او به مراتب از لی دیکسون و نایجل وینتربرن تهاجمی تر هستند.

ونگر وظایف بسیار متفاوتی به آرتتا داده
است، اگرچه این وظایف به آن حدی که منتقدین او می گویند، متفاوت نیستند.
علی رغم بعضی گفته ها مبنی بر خلاف آن، آرتتا واقعاً نیمه دوم دوران حضورش
در اورتون را در پست هافبک میانی طی کرد. ولی تفاوت اینجاست که او در تیمی
کم زرق و برق تر، منطقه کوچک تری برای کنترل و پوشش داشت. او گاهی در کنار
بازیکنی دفاعی تر مانند فیل نویل بازی می کرد و گاهی در کنار بازیکنی
فیزیکی، که یا تیم کیهیل بود یا مروان فلاینی، قرار می گرفت. آرتتا هرگز تنها فرد مسئول متوقف کردن حملات رقیب پیش از رسیدن به خط دفاعی خودی نبوده است.

اما او برای دیوید مویس، یک عمل گرا، بازی
کرد. ایده آلیسم ونگر با پیر شدن اش شدیدتر شده است؛ راجرز همیشه خود را به
عنوان یکی از پیروان فوتبال ناب معرفی کرده است. این مربی ها گاهی نیاز به حضور یک جنگجو در مرکز میدان را حس نمی کنند.
تغییر سیستم راجرز به 1-2-4-3 در بازی هفته پیش در اولترافورد، تلاشی برای
پاک کردن صورت مسئله بود، که یک مدافع میانی اضافه به جای یک هافبک دفاعی
در زمین قرار دهد. ونگر شاید تنها در چهار بازی در فصل پیش به یک هافبک
دفاعی کلاس بالا نیاز داشت.

ولی طی آن 360 دقیقه بازی در زمین منچستر
سیتی، لیورپول، چلسی و اورتون، آرسنال 20 گل دریافت کرد. آن ها خام جلوه
داده شدند، که لیورپول بارها در این فصل اینگونه ظاهر شده است. و
نکته اصلی در مورد بهترین هافبک های دفاعی همین است. آن ها می دانند که
چگونه می توان در شرایط سخت موفق شد. آن ها زرنگ و دانا هستند. و آن ها به
ندرت در آنفیلد یا امارات دیده می شوند.