مردی با ساق های بلوری

بعد نوبت به سوارس رسید.مهاجمی که نا آرامیش با ذات آارسنال جور در نمیامد.اما اونقدر خوب بود که این مشکل کم اهمیت جلوه کنه.بعد جریان اون پیشنهاد کذایی و .....

تابستان امسال متفاوت شروع شد اما مثل همیشه با دلسردی داشت به پایان میرسید که ناگهان نام یک ستاره به گوش رسید.باور کردنی نبود و حتی شدنی هم نبود.اما شد و اوزیل با یه قیمت در خور توجه به ارسنال پیوست.

بیاید رو راست باشیم هممون خوشحال و امید وار شده بودیم.مخصوصا تو یکی دو تا بازی اول تفاوتش خیلی به چشم میامد.اما خیلی طول نکشید که احساس کردم یه فرقی بین او و سایرین هست.اون از جون مایه نمیگذاشت.به پیراهنش ارق نداشت.برای گرفتن توپ نمیدوید و برای پس گیری توپ هایی که از دست میداد واکنشی نشان نمیداد.درسته که ونگر به عنوان یار آزاد ازش استفاده میکنه و در بیشتر نقاط وسط زمین دیده میشه اما هیچوقت تو فضای خالی نیست( چون دوندگی لازم برای در فضا بودن رو نداره)و هیچوقت با حرکت بدون توپ فضا رو برای یار کناری خودش ایجاد نمیکنه.بازی به بازی این خصیصه های بازی اوزیل بیشتر به چشمم میامد تا جایی که جدیدا احساس میکنم رفع مسوولیتی پاس میده.....

حالا اگر این نگرش من درست باشه به این جا میرسیم که مشکل از کجاست:1.اول از همه اینکه لیگ مزخرف اسپانیا که فقط 3 تا تیم قوی داره هیچوقت اوزیل رو به صرافت تلاش بیشتر نیانداخت و با تکیه بر سرعت و قدرت رونالدو فقط لازم بود پاس خوبی رو به محوطه برسونه.

2.تعریف های بی موردی که از همون بازی های اول از او شد حتی در روزهای بدش باعث شد خودش رو خیلی بزرگ احساس کنه حتی بزرگتر از ارسنال. 

3.یه نکته ی مهم نقش و تفکر مربیه.مورینیو کسیه که بازیکنی که کم میگذاره و زیادی از خود متشکره رو تو تیم نمیگذاره حالا میخواد ماتا باشه یا حتی کاسیاس.اما ونگر نماد اعتماد به بازیکنه هر چند معتقدم این کار برای بازیکنان جوان تاثیر داره.مثل کلو توره یادتون هست که....

4. به نظر من یه بعد قضیه بعد روانشناسی مساله هست آخه بعضی افراد هستن  که با تنزل شخصیت اجتماعی یا حرفه ای روحیه خودشون رو میبازن و باری به هر جهت جلو میرن.من به سختی اعتقاد دارم که اوزیل از این دست افراده.اون مورد دوم که گفتم به اضافه ی اینکه احساس میکنه به نامردی به یک تیم سطح پایین تر منتقل شده روحیه ی لازم رو در او کشته.

5.آخرین مساله هم از نظر جسمانیست.جدیدا احساس میکنم که توان اوزیل به شدت تحلیل رفته و زیر چشماش هم گود افتاده.در ضمن بانزدیکی به جام جهانی ترس از ساقهاش رو هم داره اونم تو تیمی که هر بازیکنش با هر بار مصدومیت شش ماه خانه نشین میشه جز

جیرود.من که دوری از خطر رو تو تک تک کارهاش میبینم

در کل باید بگم که من ترجیح میدم به جای اوزیل بلوری یه بازیکن وفادار به باشگاه تو ترکیب باشه مثل جرارد که با اینکه دیگه طلایی نیست و مثل قدیم گل نمیزنه اما اون عقب زمین با تمام وجودش بازی میکنه و بقیه رو به بازی کردن تحریک میکنه.که پشت این کارش بیش از ده سال وفاداری خوابیده.با اینکه اطمینان دارم اگر سال دیگه ونگر و اوزیل با هم تو ارسنال باشن بازی های بهتری رو ازش میبینم اما الان خیلی ازش ناراضیم چرا که بهترین فصل برای قهرمانی رو داره به حسرت بدل میکنه......

دوستان خودم میدونم جیرود از اوزیل هم بدتر بوده اما از اون توقعی بیش از این هم نمیشه داشت.اما اوزیل ....