لی دیکسون

لی مایکل دیکسون متولد 17 مارس 1964 یک فوتبالیست و کارشناس حرفه‌ای بازنشسته انگلیسی است که در پست دفاع راست بازی می‌کرد و همچنین 22 بار برای تیم ملی انگلستان به میدان رفت. پدرش روی دروازه بان منچسترسیتی بود و بسیاری از دوران شکل گیری دیکسون در تراس های مین رود سپری شد. اما در همان نزدیکی برنلی بود که او به عنوان نوجوان به تیم بزرگسالان پیوست و قبل از اینکه جان باند او را به چسترسیتی بفرستد، برای چند بازی در تیم بزرگسالان ظاهر شد. پس از یک فصل و نیم در آنجا، او قبل از پیوستن به استوک، با بوری قرارداد امضا کرد، جایی که فوراً تحت تأثیر قرار گرفت و یک همکاری دفاعی خوب با استیو بولد ایجاد کرد.

پتانسیل و عملکرد این زوج توجه جورج گراهام را به خود جلب کرد زمانی که آرسنال 3-0 استوک را در دور چهارم جام اتحادیه در نوامبر 1987 شکست داد و دو ماه بعد، سرمربی آرسنال دیکسون را به خدمت گرفت. بولد پنج ماه بعد به آرسنال آمد. فصل بعد، زمانی که دیکسون جایگاه خود را در تیم تثبیت کرد، آرسنال اولین قهرمانی خود در لیگ را پس از هجده سال در آخرین بازی دراماتیک فصل به دست آورد. تا زمان بازنشستگی‌اش در سال 2002، تکیه گاه دفاعی تیم موفق آرسنال بود، دوران تصدی دیکسون در آرسنال باعث شد که او چهار مدال قهرمانی لیگ، سه مدال جام حذفی و یک مدال جام برندگان جام یوفا را به دست آورد. او دو بار در تیم منتخب سال PFA برای فصل های 1989/90 و 1990/91 انتخاب شد.

بازنشستگی او در پایان فصل 2001/02 که دومین دوگانه داخلی آرسنال بود، دومین بازنشستگی آنها در دوران حضورش در این باشگاه بود. دیکسون در زمان بازنشستگی خود به عنوان کارشناس فوتبال و مقاله نویس کار کرده است. او کار تلویزیونی خود را با کار برای BBC، عمدتاً در برنامه‌های Match Of The Day و Football Focus آغاز کرد، سپس در ژوئیه 2012 به ITV Sport نقل مکان کرد. از سال 2013، او در کنار آرلو وایت در NBC برای پوشش لیگ برتر در ایالات متحده توضیحاتی ارائه می‌دهد. او همچنین کارهای خیریه انجام داده است و به لارنس دالاگلیو در یک دوچرخه سواری با حمایت مالی برای Sport Relief ملحق شد که بیش از 986 هزار پوند برای این موسسه خیریه جمع آوری کرد.

در آغاز کار

لی دیکسون متولد منچستر، پسر روی دیکسون، دروازه بان سابق منچسترسیتی، در دوران کودکی هوادار منچسترسیتی بود. او دوران حرفه‌ای خود را در دسته های پایین آغاز کرد. پس از ترک تحصیل در سال 1980، او به عنوان شاگرد به برنلی پیوست و در سال 1982 بازیکن حرفه‌ای شد، سپس با چسترسیتی (جایی که در فصل 1983/84 در رده آخر لیگ قرار گرفت)، بوری و بعداً استوک قرارداد امضا کرد. در ویکتوریا گراوند دیکسون با چند بازی خوب از دفاع راست تأثیر خوبی گذاشت زیرا در 50 بازی در فصل 1986/87 بازی کرد و سه گل به ثمر رساند. در فصل بعد دیکسون 38 بازی انجام داد و دو بار گلزنی کرد. او در ژانویه 1988 با مبلغ 375 هزار پوند به آرسنال پیوست و بعداً استیو بولد هم تیمی‌اش در استوک نیز به هایبری پیوست.

آرسنال

در 29 ژانویه 1988 جورج گراهام دیکسون را از استوک پس از جدایی ویو اندرسون مدافع راست به منچستریونایتد خرید. مدتی طول کشید تا به دیکسون نقش اول تیم در هایبری داده شود. با کنی سانسوم ملی پوش انگلیسی در دفاع چپ، نایجل وینتربرن چپ پا که در نقش ناآشنا دفاع راست هم موفق بود، اگرچه دیکسون اولین بازی خود را در برابر لوتون تاون در 13 فوریه 1988 انجام داد. این اولین باری بود که دیکسون در دسته اول بازی می‌کرد. او در مجموع شش بار قبل از پایان فصل بازی کرد. دیکسون در فصل اول خود به دلیل اینکه قبلاً در تیم دیگری بازی کرده بود، حق بازی در بعضی از بازی‌ها را نداشت که باعث محدود شدن حضور او در بازی‌ها شد و همچنین منجر به عدم شرکت او در فینال جام اتحادیه سال 1988 شد.

در فصل جدید، وینتربرن به سمت چپ خط دفاعی رفت و به دیکسون اجازه داد تا پیراهن شماره 2 را در اختیار بگیرد، کاری که او برای بیش از ده سال به درستی انجام داد. سانسوم آواره در زمستان سال بعد آرسنال را ترک کرد. دیکسون بعداً در ستون خود در The Independent of the Defense که در آرسنال بازی می‌کرد، نوشت: ''خوشبخت بودم که در خط دفاعی آرسنال بازی کردم که به خوبی شهرت پیدا کرد. من سعی نمی‌کنم بیش از حد متواضع باشم و بگویم که ما به عنوان فردی بهترین بازیکنان جهان نبودیم. اما مطمئناً تمام ضعف های من توسط تونی آدامز، نایجل وینتربرن، مارتین کیون و استیو بولد جبران شد و بالعکس. اگر یکی از ما خوب بازی نمی‌کرد، بقیه جبران می‌کردند."
 
دیکسون و وینتربرن پست‌های دفاع کناری را تا حدود یک دهه آینده برای خود ساختند، در حالی که کاپیتان تونی آدامز و دیوید اولری با سابقه طولانی در وسط خط دفاعی حضور داشتند. بعداً در سال 1988 استیو بولد به آنها پیوست که مانند دیکسون قبل از او توسط گراهام در حال بازی برای استوک دیده شده بود. این پنج مدافع، که اغلب به عنوان پنج مدافع با هم بازی می‌کردند (به جای چهار دفاع معمولی)، محور اصلی تیم آرسنال بودند که در فصل 1988/89 به مدعی جدی برای قهرمانی در لیگ دسته اول تبدیل شدند، افتخاری که از سال 1971 تاکنون کسب نکرده بودند. اما از زمان انتصاب گراهام به عنوان سرمربی آرسنال در می 1986، بیشتر و بیشتر شبیه به پیروزی به نظر می‌رسید.

دیکسون یک مدافع راست غارتگر بود و همیشه مایل به حمایت از وینگر خود دیوید روکاسل بود و مهارت‌های هجومی‌اش همچنان مورد توجه قرار می‌گرفت، حتی اگر وظیفه اصلی او (و اولویت اصلی تیم در کل) دفاع بود. آرسنال تعقیب قهرمانی لیگ را تا آخرین روز فصل در آنفیلد به مصاف لیورپول برد. در شرایطی که آرسنال نیاز داشت با دو گل پیروز شود، بازی داشت با نتیجه 1-0 به پایان می‌رسید و ساعت 90 دقیقه را نشان می‌داد. دیکسون یک توپ را در نیمه خود دریافت کرد و به دنبال حمله نهایی بود. دیکسون با مشاهده دویدن آلن اسمیت به سمت کانال سمت راست، یک توپ بلند را به سمت او فرستاد. دویدن اسمیت یک مدافع لیورپول را وادار کرد تا با او روبرو شود و مایکل توماس، هافبک آرسنال، توپ را وارد شکاف کرد، پاس کناری اسمیت را گرفت و توپ را از کنار بروس گروبلر رد کرد. به سختی زمان برای شروع مجدد لیورپول وجود داشت و آرسنال عنوان قهرمانی را به دست آورد، اولین افتخاری که دیکسون به دست آورد.

سال بعد آرسنال برای حفظ عنوان قهرمانی تلاش کرد (و نتوانست در جام های اروپایی شرکت کند زیرا محرومیت باشگاه های انگلیسی پس از هیزل هنوز ادامه داشت). در فصل 1990/91، خط دفاعی آرسنال (اکنون با حضور دیوید سیمن در درون دروازه) بهتر شد و تنها با یک شکست در تمام فصل، آنها دوباره قهرمان لیگ شدند.

پس از تابستان 1992، دیکسون آماده نیز در دفاع آشنای آرسنال از عنوان قهرمانی لیگ دفاع می‌کرد. با نزدیک شدن به بازنشستگی اولری، گراهام با استخدام مارتین کیون از اورتون، پوشش اضافی را در مرکز دفاع فراهم کرده بود. کیون بازیکنی بود که در المپیک 92 به عنوان دفاع راست شروع به بازی کرد پس از آنکه دیکسون و استیونز در دسترس نبودند. اولری در فینال جام اتحادیه 1993 مقابل شفیلدونزدی به جای دیکسون در پست دفاع راست قرار گرفت. دیکسون به دلیل اخراج مقابل تاتنهام در نیمه نهایی جام حذفی محروم بود. آرسنال 2-1 پیروز شد. دیکسون زمانی بازگشته بود که دو تیم دوباره برای فینال جام حذفی مقابل هم قرار گرفتند که آرسنال با همان امتیاز در یک بازی تکراری پیروز شد، پس از اینکه بازی اولیه با تساوی 1-1 به پایان رسید.
 
در سال 1994، دیکسون مدال اروپایی را برای تکمیل مجموعه داخلی خود به دست آورد، زیرا دیکسون، وینتربرن، بولد و آدامز تلاش های توماس برولین، جانفرانکو زولا و فاوستینو آسپریلا از تیم ایتالیایی پارما را سرکوب کردند. آرسنال یک گل زودهنگام در فینال جام برندگان جام اروپا در کپنهاگ به ثمر رساند و همین کافی بود و 1-0 پیروز شد.

دیکسون دوباره در پیراهن شماره 2 خود بود زیرا آرسنال در سال 1995 در داخل کشور افت کرد اما دوباره به فینال جام برندگان جام رسید. اگرچه دفاع در پاریس توسط رئال ساراگوسا شکسته شد، آرسنال به تساوی رسید و بازی را به وقت اضافه برد. ضربه توپ از فاصله 40 یاردی در دقیقه پایانی توسط نعیم (بازیکن سابق تاتنهام) بر روی دیوید سیمن، جام را از توپچی ها ربود.

در 1 اکتبر 1996 آرسن ونگر به هایبری رسید و شروع به معرفی سیاست های سبک زندگی در تیم آرسنال کرد و دیدگاه، خودآگاهی و رژیم غذایی آنها را تغییر داد. ونگر بعدها اعتراف کرد که او انتظار داشت هر یک از مدافعانی را که به ارث برده بود، به سرعت جایگزین کند، اما به سرعت متوجه شد که نیازی به این کار ندارد. آرسنال دومین "دبل" تاریخ باشگاه را در سال 1998 به دست آورد و دیکسون سال بعد با ورود به دهمین فصل کامل خود در آرسنال، بازی خداحافظی‌اش را برگزار کرد.

دیکسون در جام یوفا در سال 2000 بازی کرد که باعث شد آرسنال در همان سال به فینال برسد که شش سال قبل جام برندگان جام را برده بود. آنها این بار در ضربات پنالتی مغلوب گالاتاسرای ترکیه شدند. در اوایل آن فصل، او یک پنالتی را در ضربات پنالتی از دست داده بود، زیرا آرسنال از جام حذفی به دست لسترسیتی حذف شد.

سال بعد آرسنال به فینال جام حذفی رسید اما در ورزشگاه میلنیوم در کاردیف 2-1 به لیورپول باخت. دیکسون برای یک فصل دیگر بازی کرد و به آرسنال کمک کرد تا یک "دبل" تاریخی دیگر را به دست آورد، سومین در تاریخ باشگاه و دومین بار زیر نظر سرمربی آرسن ونگر، و قهرمانی لیگ را مقابل منچستریونایتد در اولدترافورد به دست آورد. این باعث شد او یکی از معدود مردانی باشد که در سه دهه مختلف (دهه های 1980، 1990 و 2000) قهرمانی لیگ را به دست آورده است. دیکسون پس از برنده شدن آن دو در سال 2002 در سن 38 سالگی بازنشسته شد و تونی آدامز هم در همان زمان کنار رفت. سپس فقط سیمن و کیون از گروه دفاعی که دیکسون در آرسنال با آنها ارتباط داشت در باشگاه ماندند (بعد از بازنشستگی اولری در سال 1993، بولد نفر بعدی بود که در سال 1999 رفت و سپس وینتربرن یک سال بعد از هایبری خارج شد). دیکسون 458 بازی در لیگ انجام داد و 25 گل به ثمر رساند.

حرفه بین المللی

دیکسون اولین بازی خود را برای انگلیس در آوریل 1990 در یک بازی تدارکاتی قبل از شروع جام جهانی مقابل چکسلواکی انجام داد. او خوب بازی کرد، اما امید چندانی به حضور او در تیم برای مسابقات وجود نداشت، زیرا او حداقل نفر سوم پست دفاع راست پس از گری استیونز و پل پارکر قرار داشت. تنها مصدومیت یکی از این دو می‌توانست دری را برای دیکسون برای رفتن به ایتالیا باز کند و این اتفاق نیفتاد زیرا این دو در طول مسابقات کاملاً آماده بودند. پس از جام جهانی، گراهام تیلور، سرمربی جدید، بلافاصله دیکسون را جایگزین استیونز و پارکر کرد، که در ششمین بازی ملی خود در ومبلی در بازی مهم مقدماتی یورو 92 مقابل جمهوری ایرلند یک گل به ثمر رساند. این بازی با نتیجه 1-1 به پایان رسید.
 
تا پایان سال 1991، دیکسون در یازده بازی بین‌المللی، از جمله تمام مسابقات مقدماتی یورو 92، بازی کرده بود که از طریق آن، انگلیس به مسابقات در سوئد راه یافت. با نزدیک شدن به مسابقات، دیکسون دچار مصدومیت شد و به استیونز اجازه داد تا با نزدیک شدن به آخرین مهلت اعلام بازیکنان تیم، مسیر خود را به سمت تیم باز کند. تیلور به درستی از دیکسون به جای استیونز در لیست موقت خود نام برد، اما در نهایت هیچ کدام به مسابقات نرفتند. دیکسون به دلیل مصدومیتی که در یک سانحه در خانه متحمل شده بود، از لیست خارج شد، بنابراین استیونز فراخوانده شد، اما این مدافع کناری رنجرز نیز به دلیل مصدومیت کنار رفت.

انگلیس در نهایت بدون دفاع راست شناخته شده در ترکیب خود وارد مسابقات شد و از مرحله گروهی عبور نکرد. سال 1993 در عرصه بین المللی خوب پیش نرفت و انگلیس نتوانست جواز حضور در جام جهانی 1994 آمریکا را کسب کند. بیست و یکمین بازی دیکسون، در پیروزی 7-1 مقابل سن مارینو در مرحله نهایی مقدماتی (نتیجه ای که بی اهمیت بود)، به نظر آخرین بازی او بود زیرا مربیان بعدی، تری ونبلز و گلن هادل دیکسون را در تیم انتخاب نکردند. در اواخر ژانویه 1999، هاوارد ویلکینسون، سرمربی موقت تیم ملی انگلیس، بیش از پنج سال پس از آخرین حضورش، دیکسون را به تیم انگلیس فراخواند و او در 10 فوریه در شکست 2-0 از فرانسه به میدان رفت. دوران بین المللی او در مجموع با 22 بازی ملی به پایان رسید اما او در یک تورنمنت بزرگ بازی نکرد.