آیا زمان عبور از زینچنکو فرا رسیده است؟

تصویرهای موجود از چیدمان اولیه تیم‌ها، به نگرش ما نسبت به تاکتیک‌ها و سبک بازی تیم‌مان شکل می‌دهد. فکر می‌کنم اغلب هواداران آرسنال چیدمان تیم را ۴٣٣ در نظر می‌گیرند که تصور غلطی هم نیست. درعین‌حال،  بخش بزرگی از هواداران به این نکته واقف هستند که چیدمان تیم‌ها ثابت نبوده و جایگاه بازیکنان در زمان مالکیت یا عدم مالکیت متفاوت خواهد بود. گاهی اوقات که نحوه چینش در تصویر ترکیب اولیه را طور دیگری می‌بینید، تصورتان نیز از سبک بازی متفاوت خواهد شد.

شخصا، چیدمان آرسنال را ۴٣٣ تصور نمی‌کنم. به‌نظرم، کلید تکامل تیم آرتتا، در میانه زمین است، به این ترتیب که دو بازیکن در عمق زمین جلوی خط دفاعی قرار گرفته، و دو بازیکن دیگر به‌طور موازی در وضعیتی تهاجمی مقابل محوطه جریمه حریف. البته که آرسنال بازی را با سه بازیکن در خط میانی شروع می‌کند، اما همواره بازیکنی وجود دارد که جایگاه اولیه خود را رها می‌کند و به این مثلث خط میانی ملحق می‌شود.
آرسنال به طور کلی دو بازیکن پست ۶ و تو ٨ هجومی دارد که موجب می‌شود یک چیدمان مربعی‌شکل ایجاد شود. فصل گذشته، این چیدمان با حرکت زینچنکو به میانه زمین، و قرار گرفتنش در کنار پارتی یا جورجینیو محقق می‌شد. در بالای دست آن‌ها، ژاکا و اودگارد پست هشت سمت چپ و راست را در اختیار داشتند. چیدمان تیم آن فصل در میانه زمینه به این صورت بود.

بی‌انصافی نیست اگر بگوییم که طاقت هواداران نسبت به زینچنکو کمتر از هر زمان دیگری شده است. هواداران احساس آرامش خود را، زمانی که یکی از بازیکنان خط دفاعی جایگاه خود را رها می‌کند، از دست می‌دهند؛ دقیقا مث زمان‌هایی که دروازه‌بان درمقابل مهاجمان حریف که پرس می‌کنند پا به توپ می‌شود. برخلاف ورزشکاران حرفه‌ای، ما به‌عنوان هوادار فوتبال از مواجهه با چنین صحنه‌هایی دچار استرس می‌شویم، و ترجیح می‌دهیم چنین ریسکی به‌وجود نیاید.

اگرچه، همواره زینچنکو را بازیکنی در نظر گرفته‌ایم که باوجود ریسک بالایی که در سبک بازی خود دارد، پاداش مناسبی بابت این تصمیم‌ها در زمین به همراه می‌آورد. اما بهتر است که فراموش نکنیم که عملکردهای اخیر او رفته رفته ریسک‌های بدون پاداش را برای تیم به بار آورده است. شکست خانگی زیان‌بار مقابل استون ویلا موجب شد تا آخرین شروع زینچنکو در ترکیب اصلی را شاهد باشیم. یکی از دلایل این ریسک‌پذیری آرسنال به استراتژی تاکتیکی تیم مرتبط است (که در ادامه به آن خواهم پرداخت)، اما باوجودیکه که جزو مدافعان زینچنکو هستم، اشتباه او در نزدیکی محوطه جریمه که موجب شد ویلا تیرک دروازه را به لرزه درآورد، باعث شد شدیدا از این بازیکن عصبانی بشوم.

فکر می‌کنم ورود دکلن رایس، تاثیر مستقیمی در کاهش کارایی زینچنکو در ترکیب اصلی داشته است. رایس در وست‌هم به‌طور مداوم به‌عنوان یک هافبک دفاعی و یک هافبک باکس‌توباکس در حال چرخش بود، و تمایل بیشتری برای قرارگیری در سمت چپ محور دوگانه میانه زمین، در کنار توماس سوچک داشت. این سمت چپ خط میانی همان جایگاهی است که زینچنکو آن را به اشغال خود در می‌آورد، و حالا حضور رایس موجب تعارض در شیوه حرکت این دو بازیکن شده است.

درعین‌حال، قرارگیری کاو هاورتز در نوک خط حمله آرسنال، شیوه جایگیری و حرکات بازیکنان خط میانی را دستخوش تغییر کرده است. همانطور که چند هفته قبل نوشته بودم، به‌جای آن‌که زینچنکو به سمت مرکز زمین حرکت کند، این هاورتز است که از محوطه جریمه حریف جدا شده و به مرکز زمین می‌آید، و به رایس و پارتی/جورجینیو اجازه می‌دهد تا در همان آرایش محور دوگانه باقی بمانند. در این صورت نیازی به حرکت دفاع کناری به مرکز نخواهد بود.

مسئله درمورد رایس این نیست که آیا او باید در پست ۶ به میدان برود یا ٨، چرا که او براساس جریان بازی، در هر دو پست بازی می‌کند. در زمان عدم مالکیت توپ، او در کنار توماس پارتی، یک کمربند مستحکم را در مقابل خط دفاعی چهار نازه تیم ایجاد می‌کند. وقتی که در فاز تهاجمی باشیم و هاورتز نیاز به هجوم به سمت محوطه جریمه را داشته باشد، رایس آمادگی و مهارت حرکت به سمت پست هشت را دارد. این درحالیست که نه پارتی و نه جورجینیو توان چنین تغییر پستی را ندارند و در همان پست ۶ باقی می‌مانند.

در رقابت بر سر قهرمانی، عموما تیم‌ها به یک ترکیب یازده نفره و استراتژی واحد تکیه می‌کنند، خصوصا در مقاطع حساس فصل این ثبات اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. اما این الگو ضرورتا برای آرسنال مناسب نخواهد بود، چرا که آرسنال نمی‌تواند برای تمام فصل همان بازیکنان را برای همان پست‌ها استفاده کند، و نیاز دارد تا انعطاف‌پذیری بیشتری داشته و گزینه‌های متنوعی را امتحان کند.

این بدین معنی است که ممکن است هاورتز را دوباره در خط میانی ببینیم، و با اضافه شدن یک مهاجم جدید به تیم که آمار گل‌زنی چشم‌گیری از خود به نمایش بگذارد، برای قهرمانی گام بلندی برداریم. در این سناریو، شاید نیاز باشد که بار دیگر مدافع چپ تیم به مرکز زمین متمایل شود، تا همین الگوی سابق تکرار شود (البته که به‌جای زینچنکو، بن وایت و تیمبر می‌توانند این نقش را به‌عهده بگیرند). درعین‌حال که می‌دانم بسیاری از هواداران آرسنال گزینه فروش زینچنکو را تصمیم هیجانی و دشواری تلقی نمی‌کنند، فکر می‌کنم که پتانسیل‌ها و تاثیرگذاری او می‌تواند برای حفظ با فروش او تردیدهایی را ایجاد کند.

به‌طور کلی، برای این‌که بازیکنی را با قیمت خوبی بفروشید، باید بازیکنان ارزشمندی را برای فروش در دسترس قرار دهید. این یعنی آن بازیکنان برای ترکیب شما بی‌اهمیت و اضافی تلقی نمی‌شوند. مثلا، فکر نمی‌کنم که منچسترسیتی تابستان گذشته اصراری برای فروش کول پالمر داشت، اما وقتی پیشنهاد مناسبی دریافت کرد، آن را پذيرفت. یا فکر نمی‌کنم آرسنال در تابستان ٢٠١٩ به‌طور شدید فروش الکس ایووبی را در دستور کار خود قرار داده بود، اما با رسیدن پیشنهاد مناسب از این بازیکن عبور کرد. نمی‌توان بدون مخاطره، رقم مناسبی را از فروش یک بازیکن به‌دست آورد.

نگرانی اصلی من این است که هواداران آرسنال با فروش آرون رمزدیل در تابستان امسال ناامید شوند. حدس می‌زنم که مبلغی که آرسنال از این انتقال دریافت می‌کند، کمتر از حد انتظار هواداران باشد. این مبلغ، توانایی رمزدیل را منعکس نمی‌کند، بلکه ارزش او را در بازار نشان می‌دهد. این دو مفهوم همیشه با هم هماهنگ نیستند. اینکه رمزدیل یک سال نیمکت‌نشین بوده است به این معناست که باشگاه‌های خریدار می‌دانند او در برنامه‌های آرسنال نیست. این موضوع بر قیمت او تأثیر می‌گذارد. این، منطق بازار در اکثر صنایع قابل رویت است. اجناسی که توسط مالک آن‌ها اضافی به‌نظر برسد، با قیمت پایین فروخته می‌شوند.

این موضوع، مخصوصا با توجه به جدی‌تر شدن مقررات مالی لیگ برتر، که بر توانایی مالی باشگاه‌ها برای خرید بازیکن تأثیر می‌گذارد، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. از دیدگاه من، محدودیت‌ها لزوما بد نیستند و به واقعیت بخشیدن به بازار نقل و انتقالات کمک می‌کنند. البته ممکن است به دوره‌ای از تطبیق نیاز داشته باشد، دوره‌ای که در آن بازیکنان با قیمت پایین‌تری نسبت به قیمت خرید به‌فروش برسند.

زینچنکو ٢٧ ساله است. فکر نمی‌کنم که امروز در نقطه‌ای قرار گرفته باشیم که زینچنکو چیزی برای اضافه کردن به ترکیب تیم در اختیار نداشته باشد، و فکر می‌کنم آرسنال همچنان به مدافع کناری‌ای که به مرکز متمایل باشد نیاز دارد، و زینچنکو یکی از بهترین‌هایی است که می‌تواند این نقش را ایفا کند. اما تیمبر و وایت نیز می‌توانند چنین نقشی را برعهده بگیرند، و تومیاسو نیز تا سطح استانداردی این کار را برای تیم انجام داده است. آرتتا حتی در شروع فصل گذشته، چنین نقشی را به توماس پارتی محول کرده بود و از او در دفاع راست استفاده می‌کرد، و از همان موقع نشانه‌هایی از کمرنگ شدن نقش زینچنکو در آرسنال به‌چشم می‌خورد، خصوصا این‌که سمت چپ خط میانی در کنترل دکلن رایس قرار گرفت، و به‌طور واضح، رایس اهمیت بسیار بیشتری از زینچنکو در ترکیب تیم دارد.